Nadzwyczajny Komisarz Oszczędnościowy
Nadzwyczajny Komisarz Oszczędnościowy – stanowisko służbowe przy Prezesie Rady Ministrów, powołane celem przeprowadzenia koniecznych oszczędności w administracji państwowej oraz w zakładach i przedsiębiorstwach państwowych, połączonych z reorganizacją i uproszczeniem urzędowania.
Powołanie Komisarza[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozporządzenie Prezydenta RP z 1924 r. o ustanowieniu Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego powołano Komisarza[1]. Ustanowienie Komisarza pozostawało w ścisłym związku z ustawą z 1924 r. o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej[2].
Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego powoływał Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów.
Komisarz służbowo podlegał Prezesowi Rady Ministrów i brał udział w posiedzeniach Rady Ministrów w sprawach, które wchodziły w zakres jego działania.
Uprawnienia Komisarza[edytuj | edytuj kod]
Nadzwyczajnemu Komisarzowi Oszczędnościowemu przysługiwało prawo badania pod względem administracyjnym i finansowym ustroju i zakresu działania wszystkich urzędów oraz zakładów i przedsiębiorstw państwowych. Ponadto Komisarzowi przysługiwało prawo powoływania rzeczoznawców z grona urzędników i spośród fachowców, w celu pełnienia funkcji komisarzy oszczędnościowych w poszczególnych urzędach i przedsiębiorstwach. Powoływanie rzeczoznawców z grona urzędników następowało w drodze służbowej, za pośrednictwem władzy służbowej urzędnika.
Decyzje Komisarza[edytuj | edytuj kod]
Decyzje Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego otrzymywały moc obowiązującą w chwili wyrażenia zgody przez zainteresowanego ministra oraz Ministra Skarbu. W razie sprzeciwu ze strony zainteresowanego ministra względnie Ministra Skarbu dotyczących spraw, które wymagałoby zmiany ustaw lub rozporządzeń, wówczas Komisarz przedstawiał swoje wnioski Prezesowi Rady Ministrów.
Państwowa Rada Oszczędnościowa[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 1924 r. o Państwowej Radzie Oszczędnościowej ustanowiono Radę[3]. Radę powołano w celu wydawania opinii w przedłożonych przez Komisarza sprawach, dotyczących zamierzonych akcji w kierunku zastosowania oszczędności w wydatkach państwowych. Akcja polegała na reorganizacji urzędów oraz uproszczeniu urzędowania. Rada miała możliwość stawiania wniosków z własnej inicjatywy.
Posiedzenia Rady[edytuj | edytuj kod]
W posiedzeniach Rady brali udział z głosem doradczym:
- komisarze oszczędnościowi z poszczególnych resortów,
- delegaci właściwego ministra o ile sprawy omawiane sprawy przez Radę, które dotyczyły tych ministerstw,
- zaproszeni przez Komisarza rzeczoznawcy,
- delegat Najwyższej Izby Kontroli.
Przewodniczącym Rady był Komisarz.
Okręgowe komisje oszczędnościowe[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w porozumieniu z Ministrem Skarbu z 1924 r. o ustanowieniu okręgowych komisji oszczędnościowych powołano okręgowe komisje[4].
Do zakresu działania okręgowych komisji oszczędnościowych należało w szczególności:
- przedstawianie Komisarzowi wniosków w zakresie przeprowadzania koniecznych oszczędności, jak również reorganizacji i uproszenia urzędowania i metod pracy w administracji państwowej oraz zakładach i przedsiębiorstwach państwowych,
- czuwanie nad wykonaniem zarządzeń wydanych przez Komisarza.
Okręgowym komisjom przysługiwało prawo badania pod względem administracyjnym oraz finansowym ustroju i zakresu działania wszystkich urzędów administracyjnych II i I instancji oraz zakładów i przedsiębiorstw państwowych.
Skład komisji[edytuj | edytuj kod]
W skład komisji wchodzili:
- delegat Ministra Skarbu jako przewodniczący,
- delegat wojewody,
- czterech członków spośród rzeczoznawców,
- delegat ministra, którego zakres działania był rozpatrywany.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 stycznia 1924 r. o ustanowieniu Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego. Dz.U. z 1924 r. nr 11, poz. 93
- ↑ Ustawa z dnia 11 stycznia 1924 r. o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej. Dz.U. z 1924 r. nr 4, poz. 28
- ↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 lutego 1924 r. o Państwowej Radzie Oszczędnościowej. Dz.U. z 1924 r. nr 13, poz. 118
- ↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w porozumieniu z Ministrem Skarbu z dnia 29 grudnia 1924 r. o ustanowieniu okręgowych komisji oszczędnościowych. Dz.U. z 1924 r. nr 115, poz. 1033