Oswald Unger

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oswald Eryk Unger
Ilustracja
Oswald Unger (przed 1933)
kapitan saperów inżynier kapitan saperów inżynier
Data i miejsce urodzenia

6 maja 1896
Lipnik-Biała

Data śmierci

5 lipca 1967

Przebieg służby
Lata służby

1914–1921 1939–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

21 Górski Batalion Saperów

Stanowiska

dowódca kompanii saperów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)
Multimedia w Wikimedia Commons

Oswald Eryk Unger (ur. 6 maja 1896 w Lipniku-Białej[1], zm. 5 lipca 1967) – inżynier, kapitan saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Oswald Eryk Unger urodził się 6 maja 1896 roku. W 1914 roku pełnił służbę w Legionie Zachodnim, a w latach 1915–1918 w cesarskiej i królewskiej armii. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był batalion pionierów nr 10, a później batalion saperów nr 3. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1915, a na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2][3]. W 1918 roku, po powrocie z frontu serbskiego, wstąpił do Wojska Polskiego.

Dowodził 2. kompanią V batalionu saperów, a w lutym 1920 roku po przemianowaniu jednostki na VI batalion saperów objął dowództwo 1. kompanii. W kwietniu 1920 roku został organizatorem i dowódcą 3. kompanii 21 Górskiego batalionu saperów. Wziął udział w odsieczy Lwowa i wyprawie kijowskiej. W 1920 roku awansował na porucznika. W 1921 roku został przeniesiony do rezerwy[4]. W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5].

Po zakończeniu służby wojskowej kontynuował studia na Politechnice we Lwowie, które ukończył uzyskując dyplom inżyniera dróg i mostów. W latach 1926–1927 był urzędnikiem kontraktowym Dyrekcji Robót Publicznych we Lwowie i Szefostwa Budownictwa Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych.

W 1927 roku założył z żoną Elizą Unger i Edwardem Jakóbowiczem biuro budowlano-techniczne, które w 1929 roku przeniósł do Gdyni[6]. Działacz Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia, jako oficer pospolitego ruszenia w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII i był „przewidziany do użycia w czasie wojny”[7].

W kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił funkcję oficera taktycznego w sztabie Dowództwa Obrony Warszawy. Po kapitulacji stolicy dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w Oflagu IIC Woldenberg. W obozie był wykładowcą na kursach budowlanych i starszym baraku nr 12a, w którym przebywali polscy oficerowie pochodzenia żydowskiego. W 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, powrócił do kraju. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII24-3-8)[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-10].
  2. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 300, 1162.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 301, 1413.
  4. ↑ Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP, dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 roku, s. 52.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 839.
  6. ↑ Eliza Unger [online], In memoriam - Pamięci Architektów Polskich [dostęp 2021-09-11].
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 281, 1009.
  8. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  9. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2949 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 828
  10. ↑ a b Jednodniówka 5 Pułku Saperów na uroczystość poświęcenia sztandaru 8 maja 1925 r. w Krakowie [online], s. 26–27.
  11. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1413.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • H. Komiczek, M. S. Zarudzki, Jeniecka konspiracja wojskowa w oflagu II C Woldenberg, Poznań 1989.
  • J. Olesik, Oflag IIC Woldenberg, Warszawa 1988.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oswald_Unger&oldid=72632807”