Priskos z Epiru
Priskos z Epiru (ur. ok. 305, zm. ok. 395) – grecki neoplatonik z IV wieku, nauczyciel i przyjaciel cesarza Juliana Apostaty.
Pochodził przypuszczalnie z Epiru, kształcił się w Pergamonie u neoplatonika Edezjusza, następnie wykładał w Atenach[1]. W swoich naukach odwoływał się do myśli Jamblicha[2]. Po przybyciu młodego Flawiusza Juliana do Aten został jego nauczycielem, następnie towarzyszył mu podczas kampanii galijskiej. Po obwołaniu Juliana cesarzem w 361 roku został jego doradcą. Towarzyszył władcy podczas podróży do Antiochii i wyprawy na Persję, był obecny przy jego śmierci[1].
Po śmierci Juliana osiadł w Antiochii[2]. Za rządów Walensa został wraz z Maksymosem z Efezu oskarżony o uprawianie czarów i uwięziony, zdołał jednak uniknąć śmierci[1]. Oczyszczony z zarzutów powrócił do Aten, gdzie do końca życia nauczał filozofii[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Matthew Bunson: A Dictionary of the Roman Empire. Oxford: Oxford University Press, 1995, s. 347. ISBN 0-19-510233-9.
- ↑ a b c Trevor Curnow: The Philosophers of the Ancient World. An A-Z Guide. London: Duckworth, 2006, s. 231. ISBN 978-0-7156-3-4974.