Reemisja (prawo)
Reemisja – w polskim prawie autorskim jest to dalsze rozpowszechnianie utworu przez inny podmiot niż pierwotnie nadający, w sposób równoczesny (w tym samym czasie co pierwotne nadawanie) i integralny (bez zmian nadawanego utworu). Reemisji można dokonywać na różne sposoby: drogą naziemną, kablową, za pośrednictwem satelity lub sieci komputerowej[1].
Definicja legalna reemisji znajduje się w art. 6 ust. 1 pkt. 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jest ona zgodna z art. 3 pkt. f) i g) konwencji o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych, które definiują „nadanie” (ang. broadcast, fr. émission) i „wtórne nadanie” (ang. rebroadcast, fr. reémission)[2]. Reemisję kablową zharmonizowała dyrektywa 93/83/EWG[3].
Reemisja nie jest nadaniem, dlatego nie daje prawa pokrewnego. Stanowi ona jedno z pól eksploatacji, na którą należy mieć zgodę podmiotu uprawnionego (autora, podmiotu praw pokrewnych, w tym zawsze od pierwotnego nadawcy). Wyjątkowo, zgoda artysty wykonawcy oraz producenta wideogramu lub fonogramu nie jest potrzebna w przypadku reemitowania artystycznego wykonania za pomocą wprowadzonego do obrotu egzemplarza, oraz w przypadku reemitowania wprowadzonego do obrotu fonogramu lub wideogramu. Wtedy artyście wykonawcy lub producentowi przysługuje jedynie wynagrodzenie[4].
Reemisję odnosi się głównie do nadań programów (radiowych lub telewizyjnych). Na tym też polega istota reemisji: jeden operator umożliwia odbiór programu nadawanego przez innego operatora[5]. Zwykle są to operatorzy sieci kablowych[6] i multipleksów[7]. Operatorzy sieci kablowych mogą uzyskać zgodę na reemisję utworów wyłącznie od właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, a nie od podmiotów uprawnionych do poszczególnych elementów programu[8] (ponadto muszą mieć zgodę pierwotnego nadawcy, który ma prawo pokrewne do pierwotnego nadania)[6].
W polskim prawie istnieje wyjątek, na podstawie którego nie ma obowiązku uzyskiwania zgody na reemisję. Wyjątek ten stanowi postać dozwolonego użytku publicznego[9].
Podobnym do reemisji pojęciem jest simulcasting rozumiany jako wtórne rozpowszechnianie utworów w Internecie, o ile jest równoczesne i integralne. Na gruncie prawa polskiego zaliczenie simulcastingu jako rodzaju reemisji nie jest przesądzone[10]. Ten problem mogłoby rozwiązać przyjęcie traktatu o prawach nadawców, ale ustalenie projektu takiego traktatu jest niepewne[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Barta i Markiewicz 2016 ↓, s. 163.
- ↑ Klafkowska-Waśniowska 2008 ↓, s. 207 Międzynarodowa konwencja o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych, sporządzona w Rzymie dnia 26 października 1961 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 125, poz. 800).
- ↑ Dyrektywa Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz. Urz. WE L 248 z 06.10.1993).
- ↑ Art. 86 ust. 3 oraz art. 94 ust. 5 pr. aut. Krzysztof Lewandowski, Reemitowanie utworów muzycznych i artystycznych wykonań [online], zaiks.org.pl [dostęp 2017-12-09].
- ↑ Klafkowska-Waśniowska 2008 ↓, s. 96.
- ↑ a b Krzysztof Lewandowski, Reemitowanie utworów muzycznych i artystycznych wykonań [online], zaiks.org.pl [dostęp 2017-12-09].
- ↑ Czajkowska-Dąbrowska 2017 ↓, s. 544.
- ↑ Art. 211 pr. aut.
- ↑ Art. 24 pr. aut. Preussner-Zamorska, Marcinkowska i Laskowska 2017 ↓, s. 657
- ↑ Klafkowska-Waśniowska 2008 ↓, s. 97. Rodzajem reemisji może być dokładnie „simulcasting cudzy”. Barta i Markiewicz 2016 ↓, s. 557.
- ↑ Czajkowska-Dąbrowska 2017 ↓, s. 537.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Barta, Ryszard Markiewicz, Prawo autorskie, Warszawa: Wolters Kluwer, 2016, ISBN 978-83-264-9694-3.
- Katarzyna Klafkowska-Waśniowska, Prawa do nadań programów radiowych i telewizyjnych w prawie autorskim, Warszawa: Wolters Kluwer, 2008, ISBN 978-83-264-2886-9.
- Janina Preussner-Zamorska, Joanna Marcinkowska, Ewa Laskowska, Dozwolony użytek chronionych utworów, [w:] Prawo autorskie, Janusz Barta (red.), wyd. 4., stan prawny na 1 marca 2017, Warszawa: C.H. Beck, Polska Akademia Nauk, 2017, ISBN 978-83-255-8754-3, OCLC 982632757.
- Monika Czajkowska-Dąbrowska, Prawa pokrewne, [w:] Prawo autorskie, Janusz Barta (red.), wyd. 4., stan prawny na 1 marca 2017, Warszawa: C.H. Beck, Polska Akademia Nauk, 2017, ISBN 978-83-255-8754-3, OCLC 982632757.