Switłana Bresławska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Switłana Bresławska
Світлана Володимирівна Бреславська
Ilustracja
Autoportret
Data i miejsce urodzenia

13 luty 1969
Kałusz

Język

ukraiński

Alma Mater

Przykarpacki Uniwersytet im. Wasyla Stefanyka

Dziedzina sztuki

poezja, proza, krytyka literacka, tłumaczenie

Switłana Bresławska, ukr. Світлана Володимирівна Бреславська (ur. 13 luty 1969 w Kałuszu) – ukraińska pisarka, krytyk literacki, tłumaczka z języka polskiego. W latach 2019 - 2023 prezes Oddziału Narodowego Związku Pisarzy Ukrainy w Iwano-Frankiwsku[1]. Od 2022 roku należy do Związku Literatów Polskich[2] oraz do Stowarzyszenia Tłumaczy Literatury[3].

Autorka książek poetyckich: Dwa kroki do raju (2015), Przekroczyć próg (2015), W dół głową (2016), Ty (2017), Kilku głosami (2019), Na linii oddechu (Wrocław, 2018), Inkarnacja bólu (2023), zbioru krytycznoliterackich artykułów Z księgi odzewów i propozycji (2018), tomu nowel Wszystkie faworyty króla (2019). Jej pojedyncze utwory zostały przetłumaczone na język polski, niemiecki, francuski, angielski, hiszpański, węgierski, czeski, litewski i białoruski.

W języku polskim wydała zbiór opowiadań Dzień Kolombiny (2023)[4] w przekładzie literackim Piotra Prokopiaka oraz dwujęzyczną, polsko - ukraińską książkę poetycką Inkarnacja bólu (2023)[5].

Redaktorka antologii My – z 90-tych. Znalezione pokolenie (2017) i literacko-historycznego almanachu Urodziliśmy się w wielkiej godzinie (2017), dwujęzycznej antologii Apostołowie ХХ stulecia: los Ukrainy w poezji (2020)[6]. Jest autorką projektu tłumaczenia na język polski książki Książę rosy Tarasa Melnyczuka (2020; tłumaczenie na język polski obu książek – Kazimierz Burnat)[7][8].

W przekładzie Switłany Bresławskiej z języka polskiego ukazały się książki: Koniec lata w Arkadii: Kazimierz Burnat Sycenie nieznanym, Leszеk Szarugа Logo Reya, Andrzej Walter Śmierć bogów (2017), Iluzja wieczności Kazimierza Burnata (2018), Uczta motyla Andrzeja Bartyńskiego (2018)[9], Na granicy przed niechcianym światem Piotra Prokopiaka (2022)[10][11], Zielony manuskrypt Piotra Prokopiaka (2022)[12][13][14], Od upadku do sukcesu. Jak porażkę przekuć w złoto Thomasa Eriksona (2022)[15]. Poza tym przetłumaczyła na język ukraiński opowiadania Bruno Schulza: Manekiny, Traktat o manekinach (1988)[16], Undula (2022)[17], powieści Moniki Warneńskiej Magdalena (2016), Stanisława Ignacego Witkiewicza Pożegnanie jesieni (2022)[18][19], Czesława Janczarskiego Przygody i wędrówki Misia Uszatka (2022).

Publikuje w czasopismach literackich: Дзвін, Перевал, Золота пектораль, Літературна Україна, Екзиль, Західний кур’єр, Німчич, Ґражда, Буковинський журнал, Степ, Слово Просвіти, Liry Dram, Hybryda, Gazeta Wyborcza, Babiniec Literacki, Посестри, Protokół kulturalny (Poznań), Migotania, Gazeta Kulturalna, Miasteczko Poznań również w ukraińskich i polskich antologiach i almanachach.

Członkini kolegium redakcyjnego literacko-artystycznego czasopisma „Дзвін” (Lwów).

Uczestniczka międzynarodowych literackich festiwali Międzynarodowa Galicyjska literacka jesień (2016, 2018, 2019)[20], Poeci bez granic (Wrocław/Polanica-Zdrój, 2017, 2018, 2019, 2021, 2022, 2023); Międzynarodowej konferencji Jak podanie ręki (Poznań, 2018, 2021, 2022, 2023), Literacko artystycznego festiwalu Literacka Warta nad Czeremoszem (2019); festiwalu XXVIII Pomorska Wiosna Literacka (2022).

Laureatka miejskiej nagrody im. Iwana Franki w dziedzinie poezji (2016) oraz Nagrody Literackiej im. Jurija Janowskiego w dziedzinie przekład (2018). Za wybitne zasługi wyróżniona Honorową odznaką ZLP (2021).

Od ostatnich dni lutego 2022 współpracowała z grupą tłumaczy-wolontariuszy Uniwersytetu imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. W tym czasie przetłumaczyła z polskiego na język ukraiński książki: Baśnie na każdy dzień Józefa Herolda (2022), Realistyczne obrazy Aresa Chadzinikolau (2022), Legendy Poznania Andrzeja Sikorskiego (2022)[21], Dziadek i niedźwiadek Łukasza Wierzbickiego (2022)[22], Arbuz i Pchełka, czyli Wielki wypasy po Wielkopolsce Maliny Przysługi (2023), Rehabilitacja Małgorzaty Jańczak (2023); artykuły Witolda Gombrowicza O literaturze polskiej[23][24], Artura Sandauera Rzeczywistość zdegradowana (Rzecz o Brunonie Schulzu)[25].

Wspólnie z pisarzem Piotrem Prokopiakiem zrealizowała projekt Jestem z Drohobycza/Я – з Дрогобича (2022) z okazji 130 rocznicy urodzin Bruno Schulza[26]. W skład książki weszły wiersze Jerzy Ficowskiego[27], Tadeusza Różewicza, Łucji Dudzińskiej, Piotra Prokopiaka oraz artykuły poświęcone geniuszowi polskiej literatury i opowiadanie Вruno Schulza Undula[28] – wszystkie teksty w tłumaczeniu Switłany Bresławskiej.

W ramach rezydencji Instytutu literatury w Krakowie przetłumaczyła powieść Stanisława Ignacego Witkiewicza Nienasycenie[29][30][31] oraz zbiór artykułów Witkacy. Drapieżny umysł wydany przez Instytut Witkacego (2022)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Світлана Бреславська » » » Буквоїд [online], com.ua [dostęp 2024-04-26].
  2. ↑ n, Witamy Switłanę Bresławską, nową członkinię Wielkopolskiego Oddziału ZLP [online], Wielkopolski Oddział Związku Literatów Polskich, 16 grudnia 2022 [dostęp 2023-01-18] (pol.).
  3. ↑ Bresławska Switłana « Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury [online], Stowarzyszenie Tłumaczy Literatury [dostęp 2024-01-13].
  4. ↑ https://katalogi.bn.org.pl/discovery/fulldisplay?docid=alma9913334085505606&context=L&vid=48OMNIS_NLOP:48OMNIS_NLOP&lang=pl&search_scope=NLOP_IZ_NZ&adaptor=Local%20Search%20Engine&tab=LibraryCatalog&query=any,contains,Piotr%20Prokopiak&offset=30
  5. ↑ Інкарнація болю / Inkarnacja bólu [online], discursus.com.ua [dostęp 2024-01-13].
  6. ↑ Apostołowie ukraińskiej poezji XX stulecia – Switłana Bresławska | Gazeta Autorska IMPRESJee.pl [online], www.impresjee.pl [dostęp 2022-09-28].
  7. ↑ Książę rosy. Krok do Europy – Switłana Bresławska | Gazeta Autorska IMPRESJee.pl [online], www.impresjee.pl [dostęp 2022-09-28].
  8. ↑ Książę rosy i Apostołowie XX stulecia – poezja ukraińska po polsku. Słowo od autora przekładów Kazimierza Burnata | Gazeta Autorska IMPRESJee.pl [online], www.impresjee.pl [dostęp 2024-01-13].
  9. ↑ Andrzej Bartyński [online], www.gazetakulturalna.zelow.pl [dostęp 2022-09-28].
  10. ↑ Rajmund Wełnic, Książka pisarza ze Szczecinka ukazała się na Ukrainie [zdjęcia] [online], Szczecinek Nasze Miasto, 11 lutego 2022 [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  11. ↑ n, Pierwsza obcojęzyczna książka Piotra Prokopiaka [online], Wielkopolski Oddział Związku Literatów Polskich, 15 kwietnia 2022 [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  12. ↑ Петро Прокоп'як, "Зелений манускрипт" [online], discursus.com.ua [dostęp 2022-11-13].
  13. ↑ Piotr Prokopiak 4 [online], www.gazetakulturalna.zelow.pl [dostęp 2022-11-13].
  14. ↑ Манускрипт Петра Прокоп’яка [online], bukvoid.com.ua [dostęp 2024-01-13].
  15. ↑ В оточенні негараздів. Від падіння до успіху, ISBN 978-966-03-9903-7 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  16. ↑ Манекени (зі збірки оповідань «Цинамонові крамниці») - Бруно Шульц | Посестри. Українська та польська лiтература [online], posestry.eu, 24 listopada 2022 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  17. ↑ Ундуля - Бруно Шульц | Посестри. Українська та польська лiтература [online], posestry.eu, 9 marca 2023 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  18. ↑ Patryk Kosenda, Witkacy w Ukrainie | Instytut Literatury [online], 5 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-13] (pol.).
  19. ↑ Прощання з осінню, ISBN 978-966-03-9910-5 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  20. ↑ XXIX MIĘDZYNARODOWA GALICYJSKA JESIEŃ LITERACKA - Gminna Biblioteka Publiczna w Waksmundzie [online], www.gbp-waksmund.pl [dostęp 2022-09-28].
  21. ↑ Legendy Poznania w. ukraińska książka Andrzej Sikorski,Switłana Bresławska,Anna Ziętk - nowa i używana - SkupSzop.pl [online], skupszop.pl [dostęp 2022-09-28].
  22. ↑ Łukasz Wierzbicki, Лукаш Вєжбицький "Дідусь і ведмедик"... już jest! - Łukasz Wierzbicki - Pisarz. Podróżnik. Oswajacz historii. [online], 25 maja 2022 [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  23. ↑ Бруно Шульц [online], Збруч, 7 września 2022 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  24. ↑ Віткацій [online], Збруч, 22 września 2022 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  25. ↑ Здеградована реальність [online], Збруч, 5 stycznia 2023 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  26. ↑ Switłana Bresławska – Kresy24.pl – Wschodnia Gazeta Codzienna [online] [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  27. ↑ Мій неврятований - Єжи Фіцовський | Посестри. Українська та польська лiтература [online], posestry.eu, 17 listopada 2022 [dostęp 2024-01-13] (ukr.).
  28. ↑ Ундуля [online], Збруч, 15 stycznia 2022 [dostęp 2022-09-28] (ukr.).
  29. ↑ Ukraińska poetka na uchodźstwie w Polsce [online], Nowy Kurier Galicyjski, 22 lipca 2022 [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  30. ↑ n, "Pożegnanie jesieni" Stanisława Ignacego Witkiewicza w przekładzie Switłany Bresławskiej [online], Wielkopolski Oddział Związku Literatów Polskich, 24 września 2022 [dostęp 2022-09-28] (pol.).
  31. ↑ Patryk Kosenda, Witkacy w Ukrainie | Instytut Literatury [online], 5 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-12] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Switłana_Bresławska&oldid=73615564”