Szkoła walijska

Szkoła walijska – jeden ze sposobów na dochodzenie do wiedzy o bezpieczeństwie i stosunkach międzynarodowych obok szkoły kopenhaskiej i paryskiej.

Tworzą ją badacze skupieni wokół zasłużonego dla rozwoju nauki o stosunkach międzynarodowych Walijskiego Uniwersytetu w Aberystwyth, Ken Booth i Richard Wyn Jones, opierający się na tradycji filozoficznej głoszonej przez Horkheimera, Habermasa i Gramsciego. Badacze ci odrzucają państwocentryzm, uznają za to znaczenie niemilitarnych aspektów bezpieczeństwa w szerszej koncepcji ludzkiej emancypacji. Emancypację definiuje się jako „zabezpieczenie ludzi przed opresją, która ogranicza ich w czynieniu tego, co mogliby robić, gdyby mieli wolny wybór bez naruszania wolności innych”. W ujęciu szkoły walijskiej bezpieczeństwo jest konceptem wtórnym, odzwierciedla bowiem głębokie przekonania o naturze polityki, konfliktu i tego co wymaga ochrony. Obejmuje ono szerszy zakres niż bezpieczeństwo militarne, a także występują inne podmioty referencyjne niż państwo. Bezpieczeństwo jest soczewką, przez którą wspólnota i jednostki postrzegają różne idee na temat bytu człowieka. Dotyczy to nie tylko możliwości fizycznego przetrwania człowieka, ale też realizacji jego potrzeb. Bezpieczeństwo nie jest zapewniane czy osiągane, lecz praktykowane. Praktykowanie bezpieczeństwa tworzy przestrzeń emancypacyjną, w której ludzie wolni od presji mają możliwość skupienia się na swojej egzystencji. Badacze teorii krytycznej bezpieczeństwa ze szkoły walijskiej opowiadają się za oddzieleniem jej od innych nurtów, w tym od szkoły kopenhaskiej, konstruktywizmu i poststrukturalizmu. Szkoła walijska nie przedstawia jasnej teorii na temat skutków opisu świata w kategoriach bezpieczeństwa.

Bibliografia

• JacekJ. Czaputowicz JacekJ., Bezpieczeństwo międzynarodowe. Współczesne koncepcje, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, ISBN 978-83-01-17113-1, OCLC 823590066 .brak strony (książka)