The Adverts

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Adverts
Rok założenia

1976

Rok rozwiązania

1979

Pochodzenie

Londyn

Gatunek

punk rock

Aktywność

1976–1979

Wydawnictwo

Stiff Records, Anchor Records, Bright Records, RCA Records

Powiązania

T.V. Smith’s Explorers, Red Dons, Cheap

Byli członkowie
Tim Smith (T.V. Smith)
Gaye Black (Gaye Advert)
Howard Boak (Howard Pickup)
Laurie Muscat (Laurie Driver)
John Towe
Rod Latter
Tim Cross
Paul Martinez
Rick Martinez

The Adverts – angielski zespół punk rockowy założony w 1976 i rozwiązany w 1979[1].

Największym hitem zespołu został singel „Gary Gilmore’s Eyes” (1977)[1], z którym zajęli 18. miejsce na liście przebojów UK Singles Chart[2]. Książka The Virgin Encyclopedia of 70s Music opisała basistkę, Gayę Advert, jako „pierwszą żeńską gwiazdą punka”[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

Zespół został założony w 1976 przez Tima V. Smitha i Gayę Advert (Gayę Black)[1]. Smith urodził się w Okehampton w dystrykcie mid-Devon, Advert pochodzi z Bideford, z małego nabrzeżnego miasta w północnym dystrykcie hrabstwa Devon[4]. Po przeprowadzeniu się do Londynu zrekrutowali do zespołu gitarzystę Howarda Pickupa (Boaka) i perkusistę Lauriego Drivera (Muscata), z którym utworzyli The Adverts[1][5]. Kluczową rolą w początku kariery zespołu grał klub The Roxy, pierwsze londyńskie miejsce punków[6]. Byli jedną z pierwszych grup, które zagrało w ciągu pierwszych 100 dni od otwarcia klubu. Wystąpili nie mniej niż dziewięć razy na przesteni stycznia a kwietnia 1977[7]. W styczniu 1977, po ich pierwszym występie wspierającym Generation X, zespół zaimponował Michaelowi Dempseyowi, który został ich menedżerem. Ich drugi support Slaughter and the Dogs został nagrany, a ich utwór „Bored Teenagers” został zawarty w albumie kompilacyjnym The Roxy London WC2, który znalazł się w UK Top 30. W lutym, wkrótce po trzecim występie wspierającym zespołu The Damned, grupa podpisała umowę z wytwórnią Stiff Records[2]. W marcu The Adverts supportowało The Jam w klubie Roxy.

Debiut[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 1977 zespół nagrał pierwszą ze swoich czterech sesji dla Johna Peela dla stacji BBC Radio 1[8]. Kilka dni później, 29 kwietnia 1977, spod skrzydła wytwórni Stiff muzycy wydali swój debiutancki singiel „One Chord Wonders”, będący „niekontrolowanym pędem energii”, który był polecany przez czasopisma „Melody Maker” i „Sounds”[9]. Utwór stał się również singlem tygodnia (ang. Single of the Week) magazynu „New Musical Express”[2]. W swoją pierwszą ogólnokrajową trasą koncertową odbyli ze znajomymi z wytwórni Stiff od The Dammed. Na plakacie promocyjnym było napisane: „The Dammed już gra trzy akordy, The Adverts mogą zagrać jeden. Ułyszeć ich można w…”[10][2]. Supportowali później Iggy’ego Popa na jego trasie koncertowej[11]; prowadzili również własne trasy w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Europie kontynentalnej[2].

19 sierpnia 1977 zespół wydał przez Anchor Records jeden z pierwszych singlów, który dostał się na listę Top 40 w UK. Lirycznie „Gary Gilmore’s Eyes” jest kontrowersyjną piosenką, opartą na życzeniach Garyego Gilmore, amerykańskiego mordercy, którego oczy zostały ofiarowane badaniom medycznym po jego egzekucji. Czasopismo „Sounds” opisało utwór jako „najobrzydliwsza i najbardziej pomysłowa płyta, która wyszła z nowej fali”[12]. „Gary Gilmore’s Eyes” został później umieszczony przez magazyn „Mojo” w liście najlepszych punk rockowych singlów[13]. Stali się rozpoznawalni po kontrowersji przepełnionej w prasie wokół singla i po występie w programie telewizyjnym Top of the Pops. Komentatorzy skupili się na frontmanie Smicie i basistce Gayi Advert. Recenzenci zaznaczyli u Smitha umiejętność pisania piosenek. Mówiono, że „uchwycił ducha czasów – niewielu współczesnych mogło mu się równać”[14]. Inny recenzent opisał Smitha jako „szalone serce, wypluwające niezawodną serię piosenek, które wytyczają nadzieję punka, aspiracji i, ostatecznie, żalu”[2]. W porównaniu do pozostałych członków popularność Gayi Advert była bardziej chwilowa. Była „jedną z pierwszych żeńskich ikon punka”[4]. Jej „fotogeniczny” wygląd, „makijaż w stylu oczu pand i wszechobecna skórzana kurtka zdefiniowała twarz kobiecego punka zanim rozpoznawalny był w następnej dekadzie”[2].

Następny singiel grupy, „Safety in Numbers” został wydany 28 października, ale nie dostał się na listę przebojów. Czwarty singel, „No Time to Be 21”, wydany przez pododdział CBS Bright Records 20 stycznia 1978 wszedł na listę Top 40 w UK. Debiutancki album zespołu Crossing the Red Sea with The Adverts został wydany przez Bright 17 lutego 1978. Stał się jednym z najbardziej docenionych albumów z ery punka, który Dave Thompson nazwał „miażdżącym debiutem, jednym ze świetnych albumów nie tylko z punkowej ery, ale również z całych lat 70. XX wieku”[15], czasopismo „Trouser Press” nazwało album „podobizną do longplayów Sex Pistols i The Clash – pospieszne stwierdzenie, które oddaje ekscytujący czas”[16] oraz wielu innych pisarzy, którzy umieścili go w listach najlepszych albumów wszech czasów[14][17][18][19].

Schyłek[edytuj | edytuj kod]

Po zmianie wytwórni na RCA Records zespół wydał trzy premierowe single: „Television’s Over” w 1978 oraz „My Place” i „Cast of Thousands” w 1979. Nie byli jednak w stanie utrzymać odpowiedniej częstotliwości wydawania kolejnych piosenek. Ich kariera weszła w impas po wydaniu drugiego albumu pt. Cast of Thousands w październiku 1979. Podczas nagrywania albumu zespół uzupełnili perkusista Rod Latter (zamieniając Drivera) i keyboardzista Tim Cross. Pickup i Latter zostali później zamienieni przez Paula Martineza (gitarzystę) i jego brata Ricka Martineza (perkusistę)[2].

Niedługo po premierze albumu grupie zostały wytyczone procesy sądowe przez pierwszych członków – Pickupa i Lattera, którzy oskarżyli zespół za korzystanie z nazwy „The Adverts” bez ich zgody[20]. Zespół rozwiązano wkrótce po tym przypadkowej śmierci Dempseya porażeniem prądem[4]. Po raz ostatni wystąpili w college’u w Slough 27 października 1979.

Po zakończeniu działalności zespołu Smith kontynuował karierę muzyczną z Crossem jako T.V. Smith’s Explorers, z którym nagrał album pt. The Last Words of the Great Explorer (1981)[1]. W 1983 zadebiutował jako artysta solowy albumem pt. Channel Five – Surprise Surprise (1983)[1]. W 1987 został liderem zespołu The Cheap[1].

Dziedzictwo[edytuj | edytuj kod]

Krytyk i pisarz Dave Thompson przedstawił, że „nikt nie był i nie jest w stanie stworzyć muzykę jak The Adverts. Pod względem liryki, przekazu, zaangażowania i odwagi, byli i pozostaną najlepszą brytyjską grupą późnych lat 70.”[21].

Z oryginalnego składu zmarło dwóch muzyków: Cross (zmarł 9 lipca 2012 na raka płuc)[22] i Pickup (zmarł 11 lipca 1997 na guza mózgu)[23].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Wytwórnia Notowania
UK
1978 Crossing the Red Sea with The Adverts Bright Records 38[24][2]
1979 Cast of Thousands RCA Records –

Single[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Wytwórnia Notowania
UK
1977 „One Chord Wonders” / „Quickstep” Stiff Records –
„Gary Gilmore’s Eyes” / „Bored Teenagers” Anchor Records 18[25][2]
„Safety in Numbers” / „We Who Wait” –
1978 „No Time to Be 21” / „New Day Drawning” Bright Records 34[25][2]
„Television’s Over” / „Back from the Dead” RCA Records –
1979 „My Place” / „New Church” –
„Cast of Thousands” / „I Will Walk You Home” –

Minialbumy[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Wytwórnia
1987 The Peel Sessions Strange Fruit Records

Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Wytwórnia
1990 Live at the Roxy Club Receiver Records
1992 Live and Loud!! Link Records

Albumy kompilacyjne[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Wytwórnia
1997 The Wonders Don’t Care: The Complete Radio Recordings Burning Airlines
The Punk Singles Collection Anagram Records
1998 The Best of The Adverts Anagram Records
2003 Anthology The Devils Own Jukebox

Wybrane piosenki w kompilacjach[edytuj | edytuj kod]

Utwór „Gary Gilmore’s Eyes”
Rok Tytuł Wytwórnia Notowania
UK
1979 20 of Another Kind Polydor Records 45[26]
1984 Burning Ambitions: A History of Punk Cherry Red Records –
1987 Indestructible the Indomitable Face of New Wave Receiver Records
1989 The Best of 20 of Another Kind Castle Music
1992 DIY: Punk, Power Pop, and New Wave 1976-1983 Rhino Records
1993 Lipstick Traces Rough Trade Records
2003 No Thanks! The '70s Punk Rebellion Rhino Records
2006 New Wave Heroes Sony BMG
2007 1977 – The Spirit of Punk Virgin Records
2008 The Edge of the Seventies Sony BMG
Utwór „One Chord Wonders”
Rok Tytuł Wytwórnia
1987 Indestructible the Indomitable Face of New Wave Receiver Records
1991 The Great British Punk Rock Explosion Link Records
1992 The Stiff Records Box Set Demon Records
1993 Lipstick Traces Rough Trade Records
1999 1-2-3-4 Punk & New Wave 1976-1979 Universal Records
2001 Cash from Chaos EMI Records
2003 No Thanks! The '70s Punk Rebellion Rhino Records
Utwór „Bored Teenagers”
Rok Tytuł Wytwórnia Notowania
UK
1977 The Roxy London WC2 Harvest Records 24[24]
2005 The Roxy London WC2 – A Live Punk Box Set Castle Music –
2008 If the Kids Are United: The Punk Box Set –
Utwór „No Time to be 21”
Rok Tytuł Wytwórnia
1991 The Great British Punk Rock Explosion Link Records

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Wiesław Weiss, Rock. Encyklopedia, Wydawnictwo Iskry, 1991, s. 17, ISBN 83-207-1374-9.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Thompson 2000a ↓, s. 146.
  3. ↑ Larkin 2002 ↓, s. 9.
  4. ↑ a b c Strong 2003 ↓, s. 4.
  5. ↑ Joynson 2001 ↓, s. 27.
  6. ↑ Joynson 2001 ↓, s. 11.
  7. ↑ Thompson 2000b ↓, s. 61–62.
  8. ↑ The Adverts. BBC. (ang.).
  9. ↑ Thompson 2000b ↓, s. 64.
  10. ↑ Ellingham 1996 ↓, s. 8.
  11. ↑ Top 10 British Punk Bands. WatchMojoUK. 5:04–5:12 minuta. [dostęp 2021-08-20].
  12. ↑ Thompson 2000b ↓, s. 65.
  13. ↑ 100 Punk Scorchers. „Mojo”, 2001. 
  14. ↑ a b Larkin 1994 ↓, s. 237.
  15. ↑ Dave Thompson: AllMusic Review by Dave Thompson. AllMusic. (ang.).
  16. ↑ Adverts. Trouser Press. (ang.).
  17. ↑ Thompson 2000a ↓, s. 817.
  18. ↑ Dimery 2005 ↓, s. 404.
  19. ↑ Artists beginning with A. 17 listopada 2007. Cytat: Although lacking the impact of the Clash or Sex Pistols, the Adverts defined punk’s sound with 1977's self-mythologising single, One Chord Wonders. Also containing the chart hit No Time to Be 21, their debut packs enough snotty-nosed indignation to make anybody long to spit at a policeman. (ang.).
  20. ↑ Adverts Closedown. „Smash Hits”, s. 9, 15–28 listopada 1979. EMAP National Publications Ltd. 
  21. ↑ Thompson 2000a ↓, s. 63.
  22. ↑ Doc Rock: The Dead Rock Stars Club 2012 July To December. Thedeadrockstarsclub.com. (ang.).
  23. ↑ Doc Rock: The Dead Rock Stars Club 1996–1997. Thedeadrockstarsclub.com. (ang.).
  24. ↑ a b Roberts 1996 ↓, s. 366.
  25. ↑ a b Roberts 2006 ↓, s. 15.
  26. ↑ Roberts 1996 ↓, s. 354.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dalsza lektura[edytuj | edytuj kod]

  • The Life & Times of T.V. Smith autorstwa Dave’a Thompsona (prywatna kolekcja; 1988)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Adverts&oldid=70793571”