Włodzimierz Latawiec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Latawiec
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1896
Sietesz

Data i miejsce śmierci

21 października 1985
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Polska w ZSRR
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
32 Pułk Piechoty,
35 Pułk Piechoty,
6 Pułk Piechoty
50 Pułk Piechoty
21 Pułk Piechoty
Departament Piechoty
16 Pułk Piechoty
16 Lwowski Batalion Strzelców

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Włodzimierz Andrzej Latawiec (ur. 1 kwietnia 1896 w Sieteszu, zm. 21 października 1985 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 kwietnia 1896[1] w Sieteszu, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Piotra[2][3].

Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach II batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady[4].

3 września 1919 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 września 1919 podporucznikiem w piechocie[5]. W tym czasie jako podoficer byłych Legionów Polskich służył w 5 Pułku Piechoty Legionów[5][6]. Później został przeniesiony do 32 pułku piechoty i w jego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Order Virtuti Militari[7]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1923 lokata 42)[8], a następnie na stopień kapitana piechoty z dniem 1 lipca 1923[9]. W latach 20. był oficerem 35 pułku piechoty w Łukowie, a później w Brześciu[10][11][12] (w 1923, 1924 oficerem w tym pułku był kpt. Celestyn Piotr Latawiec (ur. 1894), potem przydzielony do KOP)[13][14][15][16]. Następnie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie na stanowisku dowódcy 5. kompanii[3]. W 1932 był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza[17]. Służył w Batalionie KOP „Skałat” na stanowisku dowódcy 3 kompanii granicznej „Toki”[3]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty[18]. W marcu 1939 pełnił służbę na stanowisku zastępcy komendanta Korpusu Kadetów Nr 1[19].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, w okresie kampanii wrześniowej był kwatermistrzem pułku Strzelców Pieszych. Po agresji ZSRR na Polskę znalazł się na obszarze Związku Sowieckiego, a po zawarciu układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 został oficerem Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Był dowódcą III batalionu 16 pułku piechoty (istniejącym na przełomie 1941/1942)[20]. Później, w ramach Polskich Sił Zbrojnych od 1 listopada 1942 do 7 lipca 1943 sprawował stanowisko dowódcy 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców[21][22].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[1]. Został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika[1]. Zmarł 21 października 1985 w Londynie[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 50, s. 107, Grudzień 1985. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-21].
  3. ↑ a b c d Tu podano, że urodził się 1 września 1896. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-01]..
  4. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Włodzimierz Latawiec. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-04)].
  5. ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 90 z 25 września 1919, poz. 3279.
  6. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 63.
  7. ↑ Harasymow 1928 ↓, s. 31.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 422.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 365.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 227.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 211.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 51, 201.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 227, 420.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 211, 363.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 131, 197.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 45, 584.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 906.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 423.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 460-461.
  20. ↑ Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 13 Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973, s. 56–57.
  21. ↑ Zbiorowa, 16 Lwowski Batalion Strzelców Kronika, 1970, s. 45, 53.
  22. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński: Wojsko Polskie w Iraku: 1942–1943. Warszawa: Muzeum Niepodległości, 1993, s. 85. ISBN 83-900727-2-6.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 9.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-01]..
  25. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - Krzyżem Niepodległości został odznaczony także kpt. Celestyn Latawiec.
  26. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 6, s. 24, 31 grudnia 1976. 
  27. ↑ M.P. z 1934 r. nr 238, poz. 297 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.
  28. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-11-01]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Latawiec&oldid=73153490”