Wołczańsk
50°18′N 36°56′E/50,300000 36,933333
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Powierzchnia |
70.3 km² | ||||
| Populacja (2021) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380-5741 | ||||
| Kod pocztowy |
62500-62503 | ||||
Położenie na mapie obwodu charkowskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 50°18′N 36°56′E/50,300000 36,933333
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Wołczańsk (ukr. Вовчанськ, Wowczanśk) – miasto na Ukrainie, w obwodzie charkowskim, siedziba władz rejonu wołczańskiego. Miasto znajduje się niecałe 10 km od granicy z obwodem biełgorodzkim Federacji Rosyjskiej i 50 km od Charkowa[2].
Przez miasto przepływa rzeka Wołczja.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Słoboda położona na miejscu dzisiejszego Wołczańska powstała w 1674 roku[3]. W 1781 roku Wołczańsk stał się miastem powiatowym. Do 1865 roku ludność stanowili głównie chłopi, a w mieście nie było zakładów przemysłowych[3]. W kwietniu 1861 roku, gdy miała miejsce reforma uwłaszczeniowa Aleksandra II, doszło do niepokojów. Około 4 tysiące chłopów odmówiło pracy u właścicieli ziemskich. Władze carskie stłumiły opór wysyłając do pacyfikacji policję i żandarmerię[3].
Po reformie z 1861 roku nastąpił rozwój gospodarczy i przemysłowy Wołczańska. W 1882 roku w mieście działało już 16 przedsiębiorstw, w tym trzy cegielnie, dwa młyny parowe i fabryka smalcu. Do 1895 roku odsetek ludności chłopskiej w Wołczańsku spadł do 47%, wzrosła natomiast liczba mieszczan, kupców i wojskowych. Impulsem dla rozwoju miasta stało się połączenie kolejowe między Biełgorodem a Donbasem, uruchomione w 1896 roku[3].
Podczas rosyjskiej inwazji na Ukrainę przygraniczny Wołczańsk został zajęty pierwszego dnia, 24 lutego 2022 roku. Rządzący od 2020 roku mer z prorosyjskiej Opozycyjnej Platformy – Za Życie Anatolij Stepaneć rozpoczął kolaborację z rosyjskimi władzami wojskowymi i uczestniczył w tworzeniu tak zwanej „tymczasowej administracji cywilnej obwodu charkowskiego”[4]. Podczas wrześniowej ofensywy ukraińskiej w obwodzie charkowskim rosyjskie władze okupacyjne przeniosły siedzibę administracyjną obwodu z Kupiańska do Wołczańska[5]. 10 września 2022 roku władze okupacyjne obwodu charkowskiego uciekły do rosyjskiego Biełgorodu. 12 września Rosjanie opuścili Wołczańsk, a lokalni mieszkańcy wywiesili nad miastem flagę Ukrainy. 13 września do miasta wkroczyły Siły Zbrojne Ukrainy kończąc rosyjską okupację miasta[6].
W czasie trwającej okupacji Rosjanie utworzyli punkt filtracyjny w podziemiach fabryki agregatów, gdzie przesłuchiwano i torturowano mieszkańców, którzy odmówili kolaboracji z władzami okupacyjnymi[2]. Do miejskich szkół oraz biblioteki sprowadzono rosyjskie książki i podręczniki szkolne w celu przyspieszenia działań rusyfikacyjnych[2].
W wyniku ostrzałów rosyjskiej artylerii rozpoczętych po wyzwoleniu Wołczańska przez ukraińską armię infrastruktura miejska została poważnie uszkodzona[2].
10 maja 2024 roku rozpoczęła się ofensywa charkowska wojsk rosyjskich. Pierwszego dnia doszło do nalotów bombowych na Wołczańsk, w wyniku których zginęła jedna osoba, a kilka zostało rannych[2]. Doszło również do ostrzałów artyleryjskich. Lokalne władze ogłosiły ewakuację miasta przygotowując autobusy dla ludności cywilnej[2].
Od 15 maja na ulicach Wołczańska trwają walki uliczne między wojskami rosyjskimi i ukraińskimi. Najeźdźcy wkroczyli do miasta od północy. W wyniku walk oraz wcześniejszych ostrzałów rosyjskich zniszczono 80% zabudowy miejskiej[7]. Według szefa ukraińskiego Centrum Przeciwdziałania Dezinformacji Andrija Kowalenki siły rosyjskie dokonują nalotów za pomocą kierowanych bomb lotniczych. Większość mieszkańców została ewakuowana, wskutek czego liczba ludności miasta spadła do 100 osób. 18 maja Prokuratura Generalna Ukrainy poinformowała o rosyjskim ataku na cywilów ewakuujących się z miasta dwa dni wcześniej. W wyniku ostrzału cywilnego samochodu dwie osoby zginęły, a dwie kolejne zostały ranne. Według strony ukraińskiej ewakuacja mieszkańców znajdujących się w północnej części miasta, opanowanej przez wojska rosyjskie, jest utrudniona ze względu na trwające walki[8].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Liczba ludności:
- 1810 – 3933 mieszkańców[3]
- 1895 – 10 981 mieszkańców[3]
- 1989 – 24 350 mieszkańców[9]
- 2013 – 19 082 mieszkańców[10]
- 2021 – 17 747 mieszkańców[1]
Wskutek rosyjskich ataków i ewakuacji części ludności liczba mieszkańców miasta w 2023 roku spadła do około 3500 osób[2]. Po ewakuacji do jakiej doszło w trakcie ofensywy charkowskiej liczba ludności Wołczańska spadła 18 maja 2024 roku do 100 mieszkańców[8].
Język ojczysty mieszkańców Wołczańska według spisu z 2001 roku[11]:
| Język | Liczba użytkowników | Odsetek |
|---|---|---|
| ukraiński | 16 970 | 82,85 % |
| rosyjski | 3 222 | 15,73 % |
| Inne | 292 | 1,42 % |
| Łącznie | 20 484 | 100,00 % |
Transport[edytuj | edytuj kod]
Przez miast przebiegają drogi T 1204 oraz T 1208. W Wołczańsku znajduje się stacja kolejowa o tej samej nazwie, leżąca na trasie między Biełgorodem a Kupiańskiem[2].
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
Przed pełnoskalową inwazją rosyjską w Wołczańsku działało kilka przedsiębiorstw przemysłu spożywczego, w tym zakład mięsny produkujący kiełbasy i wędliny. Ponadto w mieście znajdowała się fabryka agregatów produkująca części zamienne do obrabiarek[2].
Osoby związane z Wołczańskiem[edytuj | edytuj kod]
- Ihor Astapowycz (1908–1976) – radziecki astronom
- Wasyl Babenko (1877–1935) – ukraiński archeolog
- Edward Balcerzan (ur. 1937) – polski literaturoznawca
- Hryhorij Bałaba (1991–2003) – ukraiński piłkarz i trener piłkarski
- Wasyl Bezwesilnyj (1901–1987) – radziecki generał
- Spyrydon Biłecki (1881–?) – konsul Państwa Ukraińskiego w Rumunii, pułkownik Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej
- Wiktor Budianski (ur. 1984) – rosyjski piłkarz, reprezentant Rosji w piłce nożnej
- Mychajło Hermaszew (1867–1930) – ukraiński i rosyjski malarz
- Natalija Desiatowa-Szostenko (1889–1968) – ukraińska i francuska botaniczka
- Ołeś Doswitnij (1891–1934) – ukraiński poeta, przedstawiciel rozstrzelanego odrodzenia
- Artem Pywowarow (ur. 1991) – ukraiński piosenkarz
- Heorhij Jeszko (1913–1983) – mistrz Związku Radzieckiego w boksie, piłkarz
- Wasyl Jerszow (1944–2017) – rosyjski pilot i pisarz
- Wasyl Kołokolcow (1867–1934) – minister spraw rolnych Państwa Ukraińskiego
- Wołodymyr Krywcow (1946–2017) – ukraiński naukowiec, rektor Narodowego Uniwersytetu Aerokosmicznego im. Żukowskiego „Charkowski Instytut Lotniczy”
- Stepan Pysarewski (ok. 1780–1839) – ukraiński poeta, dramaturg i duchowny prawosławny
- Kostiantyn Pobiehajło (1907–1971) – minister energetyki i elektryfikacji Ukraińskiej SRR, poseł do Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR
- Mark Polakow (1916–2011) – radziecki krytyk literacki
- Ołeksij Potapenko (ur. 1939) – ukraiński malarz, Zasłużony Artysta Ukrainy
- Anastasija Proszkina-Ławrenko (1891–1977) – radziecka botaniczka
- Ołeksandra Radczenko (1896–1965) – ukraińska nauczycielka, autorka pamiętnika z Hołodomoru, więźniarka radzieckich obozów
- Wasilij Siergijenko (1903–1982) – generał radzieckich organów bezpieczeństwa, ludowy komisarz spraw wewnętrznych Ukraińskiej SRR
- Orest Somow (1793–1833) – ukraiński pisarz epoki romantyzmu, dziennikarz
- Aleksandra Snieżko-Błocka (1909–1980) – radziecka reżyserka filmów animowanych
- Roman Switłyczny (ur. 1986) – ukraiński piłkarz
- Wołodymyr Szpycja (1913–1986) – ukraiński naukowiec, rektor Ukraińskiej Akademii Drukarstwa
- Nadieżda Wołkowa (1920–1942) – radziecka partyzantka, Bohater Związku Radzieckiego
Galeria[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
_(2019_Feb)-3417.jpg)
-3487.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Чисельність наявного населення України на 1 січня 2021 року. [dostęp 2024-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-02)]. (ukr.).
- ↑ a b c d e f g h i Anna Berezina: Вовчанськ до та після окупації: що відбувається у місті біля кордону з РФ. RBK-Ukrajina, 2024-05-10. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
- ↑ a b c d e f Вовчанськ, Вовчанський район, Харківська область. ukrssr.com.ua, 2016-01-17. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
- ↑ Степанець Анатолій Вікторович. Czesno. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
- ↑ Росіяни вигадали нову "столицю" окупованої Харківщини і в істериці тікають із Куп'янська. gazeta.ua, 2022-09-09. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
- ↑ «Вовчанськ вдома». Прикордонники опублікували відео зі звільненого міста. Radio Swoboda, 2022-09-13. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
- ↑ Ситуація на фронті загострюється, росіяни вже у Вовчанську. Зеленський скасовує міжнародні заходи. BBC News, 2024-05-15. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
- ↑ a b Walki miejskie w Wołczańsku. Miasto zamienia się w gruzy. Biełsat TV, 2024-05-18. [dostęp 2024-05-18].
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу. [dostęp 2024-05-15]. (ros.).
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. [dostęp 2024-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
- ↑ Рідні мови в об'єднаних територіальних громадах України. Ukraińskie Centrum Danych Społecznych. [dostęp 2024-05-15]. (ukr.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wołczańsk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 861.
