Zbigniew Zieliński (pułkownik)

Zbigniew Zieliński
Sęk
	; Płk Zbigniew Zieliński podczas uroczystości w Lublińcu, 21 maja 2022
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1929 ; Tadzin
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	74 Pułk Piechoty AK,; Konspiracyjne Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa,; działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Późniejsza praca	Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych (1991–1992); następca:; Janusz Odziemkowski
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Zieliński ps. „Sęk” (ur. 13 lutego 1929 w Tadzinie) – pułkownik Wojska Polskiego, członek Armii Krajowej i żołnierz wyklęty jako członek Konspiracyjnego Wojska Polskiego. Działacz społeczny, założyciel i pierwszy kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz sekretarz stanu w rządach premierów Jana Krzysztofa Bieleckiego, Jana Olszewskiego i Waldemara Pawlaka.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie II wojny światowej był żołnierzem batalionu „Las” 74 pułku piechoty Armii Krajowej, nosił konspiracyjny pseudonim „Sęk”. Po wojnie należał do tzw. drugiej konspiracji (antysowieckiej) w Konspiracyjnym Wojsku Polskim pod dowództwem komendanta Stanisława „Warszyca” Sojczyńskiego^[1].

Ukończył wyższe studia ekonomiczne i politechniczne w zakresie inżynierii i planowania przestrzennego miast i regionów.

W czasach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zorganizował przy warszawskiej Kurii Metropolitalnej nielegalne duszpasterstwo kombatantów, żołnierzy z okresu II RP, PSZ, AK, NSZ, BCH, WiN i KWP. W latach 80. był inicjatorem pierwszego w Polsce pomnika generałów Stefana Grota-Roweckiego i Leopolda Okulickiego we Włoszczowie oraz, już w III RP, pomnika Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego w Warszawie, a także ponad 30 innych pomników i tablic upamiętniających Polskie Państwo Podziemne i konspirację niepodległościową^[2].

W 1990 roku był jednym ze współtwórców w utworzeniu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a także pierwszym oficjalnym delegatem Rządu III Rzeczypospolitej do gen. Stanisława Maczka i uczestnikiem delegacji do głównej kwatery NATO, a także współautorem ustawy o kombatantach i od 1991 pierwszym Kierownikiem Urzędu ds. Kombatantów, który sprawował do 1992. Później pełnił funkcję doradcy w innych centralnych instytucjach rządowych. Jest prezesem honorowym leśników-kombatantów (Koła Leśników i Kombatantów przy Ministerstwie Środowiska), działaczem społecznym Naczelnej Organizacji Technicznej w zakresie inżynierii budownictwa i ochrony środowiska, oraz Prezesem Klubu Przyjaciół Muzeum Niepodległości. Autor i współautor 36 książek, a także około 280 publikacji z dziedziny inżynierii, wojskowości, ochrony środowiska, urbanistyki, architektury i historii I i II wojny światowej^[2].

Prelegent na wyższych uczelniach w kraju i za granicą. Inicjator sześciu dokumentalnych filmów zrealizowanych i emitowanych w TVP. Uczestnik wielu audycji radiowych i telewizyjnych, konferencji naukowych, kongresów, także międzynarodowych m.in. w Helsinkach „na rzecz zapobiegania konfliktom zbrojnym na świecie”.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

1944 – Krzyż Walecznych – nadany przez ostatniego komendanta AK gen. Leopolda Okulickiego
Medal Wojska
1954 – Srebrny Krzyż Zasługi^[3]
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Krzyż Armii Krajowej
Krzyż Partyzancki
Krzyż Batalionów Chłopskich
Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego
Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”
1999 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w uznaniu wybitnych zasług w działalności na rzecz niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za zaangażowanie w działalności kombatanckiej^[4]
2012 – Medal „Pro Patria”^[1]
2012 – Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Włoszczowa jako wyraz najwyższego wyróżnienia i uznania za lata działalności na rzecz upamiętnienia ważnych wydarzeń historycznych na Ziemi Włoszczowskiej, jak również popularyzowania wiedzy z czasów II wojny światowej^[2]
Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny”
Krzyż Konspiracyjnego Wojska Polskiego
Odznaka „Za Zasługi dla ZKRPiBWP”
Krzyż Więźnia Politycznego
Medal za Zasługi dla Unii Ofiar Nazizmu
Najwyższe polskie odznaczenie kościelne – Prymasowski Złoty Medal za wybitne zasługi dla Kościoła i Narodu – Primatiali Nomismate Aureo – Ecclesiae Populoque Servitium.

Publikacje zwarte (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Sztab wojskowy. Zarys historyczny. 1961
Taktyka w kampanii rosyjskiej. 1961
Walczyli o wolność Polski. 7 Dywizja AK. 1998
Jędrusiowa dola. 1999
7 dywizja Armii Krajowej. 2004
Cierniste drogi żołnierzy AK. 2004 i 2013
Baza leśnych ludzi. 2005
Jedni z najdzielniejszych. Żołnierze 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty WP 1919-1939, 74 Pułku Armii. 2006
Leśnicy na frontach II wojny światowej. 2007
Komandosi spod znaku Armii Krajowej. 2008
„Marcin” – major Mieczysław Tarchalski 1903-1981. 2008
Skąd twój ród komendancie „Marcinie”. 2008
Droga na Monte Cassino w świetle dokumentów sztabowych. 2009
Gen. bryg. Stanisław Sojczyński „Warszyc” i jego żołnierze z AK i KWP. 2010
Ostatni szwoleżer II Rzeczypospolitej gen. bryg. Marian Nitecki. 2010

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Anna Kondek. Kombatanci uhonorowani odznaczeniami. „Kombatant”. Numer 4 (256), s. 5, Kwiecień 2012. Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.
↑ ^a ^b ^c Honorowi Obywatele. Urząd Gminy Włoszczowa, 2012-10-30. [dostęp 2013-06-25].
↑ M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1256
↑ M.P. z 1999 r. nr 31, poz. 481

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zbigniew Zieliński – Świadek historii

[K-1] Anna Kondek. Kombatanci uhonorowani odznaczeniami. „Kombatant”. Numer 4 (256), s. 5, Kwiecień 2012. Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

[HO-2] Honorowi Obywatele. Urząd Gminy Włoszczowa, 2012-10-30. [dostęp 2013-06-25].

[3] M.P. z 1954 r. nr 100, poz. 1256

[4] M.P. z 1999 r. nr 31, poz. 481

[1]

[2]

[3]

[4]