Krystyna Kozłowska (malarka)
| Data i miejsce urodzenia |
1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 kwietnia 1987 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Krystyna Kozłowska (ur. 1922 w Warszawie, zm. 28 kwietnia 1987 tamże)[1] – polska malarka, graficzka i mozaikarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jej rodzicami byli Ludwik i Amelia z d. Jaworowska, którzy poznali się i pobrali w Kijowie[2]. Po przyjeździe do Warszawy Ludwik został zarządcą drukarnia, a Amelia zajęła się domem. Mieszkali w kamienicy Gdańskiej przy ul. Nowomiejskiej[2]. Posiadali również dom letni w podwarszawskiej wsi Emów[2].
Ukończyła Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej. Uczęszczała też do Żeńskiej Szkoły Architektury im. Stanisława Noakowskiego, której dyplom uzyskała już podczas okupacji niemieckiej w 1942[3]. Jednocześnie pracowała jako kreślarka, pomagając finansowo w utrzymaniu rodziny.
Przystąpiła do ruchu oporu na początku jego powstania w 1939. Uczestniczyła w działaniach konspiracyjnych Kedywu KG Armii Krajowej. Nosiła pseudonim „Krystyna”. Walczyła w powstaniu warszawskim w szeregach batalionu „Parasol”[1]. Przeszła z nim cały szlak bojowy, podkreślając „że jest żołnierzem, a nie tylko sanitariuszką”[2]. Kilkakrotnie szczęśliwie uniknęła śmierci. Kiedy ranna leżała w szpitalu polowym na ul. Długiej, weszli Niemcy i zastrzelili wszystkich oprócz niej. Potem została przeniesiona na noszach do al. Szucha i pozostawiona przed wejściem do siedziby Gestapo. Wtedy podszedł do niej żołnierz niemiecki i zaczął fotografować. Następnie zdjął z jej palca pierścionek z szafirem i kazał przenieść nosze do grupy osób wychodzących z przesłuchania. W rezultacie trafiła do szpitala na Woli, skąd została wywieziona pomiędzy bańkami na mleko[2].
Po wojnie wyjechała do Krakowa i podjęła studia w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Kształciła się pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa. Musiała przerwać studia, gdyż została aresztowana za udział w powstaniu. Po wyjściu z więzienia była nękana przez UB i namawiana do współpracy. Wróciła do Warszawy, ale nieprzyjemności się nie skończyły. W tym czasie jednak poznała swojego partnera życiowego Józefa Sigalina, naczelnego architekta stolicy blisko związanego z prominentami władzy ludowej i nękanie ustało. Postanowiła więc kontynuować studia, ale już w warszawskiej ASP. Specjalizowała się w malarstwie ściennym i mozaice w pracowni Jana Sokołowskiego. Po uzyskaniu dyplomu została zaproszona – zapewne nie bez protekcji Sigalina – do grupy artystów wykonujących polichromie odbudowywanych kamienic Starego Miasta. Otrzymała za tę pracę nagrodę państwową[2].
Swoje prace malarskie pokazywała na wielu wystawach. Uczestniczyła m.in. w jubileuszowej „X Wystawie Malarstwa Okręgu Warszawskiego ZPAP”, zorganizowanej w Zachęcie w 1964[4]. Była członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków.
Związek partnerski[edytuj | edytuj kod]
Była drugą po żonie partnerką Józefa Sigalina. Miała z nim córkę o imieniu Weronika (Naszarkowska-Multanowska, ur. 1954).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Krystyna Kozłowska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2024-05-17]. (pol.).
- ↑ a b c d e f Ameliówka – Emów. Subiektywna podróż po linii otwockiej. [dostęp 2024-05-17]. (pol.).
- ↑ Żeńska Szkoła Architektury. tab.edu.pl. [dostęp 2024-05-17]. (pol.).
- ↑ „X Wystawa Malarstwa Okręgu Warszawskiego ZPAP”. zacheta.art.pl. [dostęp 2024-05-17]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Weronika Naszarkowska-Multanowska, Ameliówka – Emów, Subiektywna podróż po linii otwockiej
- Krystyna Kozłowska, Muzeum Powstania Warszawskiego