Średni punkt trafienia
Średni punkt trafienia – środek pola rozrzutu pocisków określony na podstawie przestrzelin pocisków, które zostały wystrzelone z jednego egzemplarza broni w jednakowych warunkach, przy takich samych nastawach celownika i z tego samego stanowiska ogniowego[1].
Sposób jego wyznaczania zależy od liczby przestrzelin. Wyznaczenie średniego punktu trafienia z trzech przestrzelin polega na łączeniu linią prostą dwóch najbliższych przestrzelin, a odległość między nimi dzieli się na połowę. Następnie otrzymany punkt łączy się z trzecią przestrzeliną, a odległość między nimi dzieli się na trzy części. Średnim punktem trafienia jest punkt podziału bliższy dwóm przestrzelinom[1].
Przy czterech przestrzelinach wykonuje się takie same czynności jak przy trzech przestrzelinach, a następnie średni punkt trafienia łączy się z czwartą przestrzeliną i dzieli na cztery części. Średnim punktem jest punkt podziału, który jest najbliższy trzem pierwszym przestrzelinom[1].
Jeżeli chcemy wyznaczyć średni punkt trafienia z większej liczby przestrzelin, to pole rozrzutu dzieli się dwiema liniami prostopadłymi (pozioma i pionowa) w taki sposób, aby po obydwu stronach linii znajdowała się jednakowa liczba przestrzelin. Średnim punktem jest punkt przecięcia się tych linii[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 222.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 222. ISBN 83-86028-01-7.