101 dalmatyńczyków (film 1996)
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1996 |
| Data premiery |
27 listopada 1996 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
103 minuty |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | |
| Kostiumy | |
| Montaż |
Trudy Ship |
| Produkcja |
John Hughes |
| Wytwórnia |
Great Oaks Entertainment |
| Dystrybucja |
Buena Vista Pictures |
| Budżet |
67 000 000 USD |
| Przychody brutto |
320 700 000 USD |
| Kontynuacja |
102 dalmatyńczyki (2000) |
| Nagrody | |
| nominacja do Saturna, BAFTA i Złotych Globów | |
| Strona internetowa | |
101 dalmatyńczyków (ang. 101 Dalmatians) – amerykański familijny film komediowy z 1996 roku w reżyserii Stephena Hereka na podstawie powieści Dodie Smith o tym samym tytule. Aktorski remake filmu animowanego z 1961 roku pod tym samym tytułem produkcji Walta Disneya.
W 2000 roku ukazał się sequel filmu – 102 dalmatyńczyki.
Agregator recenzji Rotten Tomatoes przyznał mu wynik 38%[1].
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
W Londynie mieszka amerykański programista gier komputerowych Roger Dearly ze swym psem rasy dalmatyńczyk Pongo. Tymczasem projektantka mody Anita pracuje w domu mody haute couture De Mon. Jej szefowa i właścicielka domu – Cruella de Mon fascynuje się projektem Anity inspirowanym jej dalmatynką Perdy i żartuje, że widziałaby psa Anity na sobie. Pongo czekając na Rogera zauracza się Perdy będącą na spacerze z Anitą. Zawzięcie ściga je ciągnąc przy tym Rogera, do St. James’s Park. Po chwilowym nieporozumieniu Roger i Anita znajdują wspólny język i zaczynają się zakochiwać. Niedługo potem biorą ślub i spodziewają się dziecka. Anita do pomocy zatrudnia swą dawną nianię. Cruella ma za to za złe Anicie, gdyż uważa małżeństwo za uwłaczające dla kobiet. Ona sama ma obsesję na punkcie futer do tego stopnia, że zaaranżowała kradzież tygrysa z London Zoo i zleciła taksydermiście Skinnerowi zrobienie z niego dywanu[2].
Wkrótce Czika rodzi piętnaście szczeniąt i Cruella domaga się ich kupna, jednak Roger i Anita odmawiają. Wobec tego wściekła Cruella zwalnia Anitę. Wiele tygodni później gdy Dearly’owie wychodzą na spacer z Pongiem i Perdy, do ich domu wkraczają dwaj osobiści przestępcy Cruelli, Nochal i Baryła, i bezwzględnie porywają szczenięta mimo wysiłków Niani. Cruella prócz szczeniąt Dearlych ukradła 84 innych szczeniąt dalmatyńczyków i zamierza z nich uszyć futro przy pomocy Skinnera. O zmierzchu używają Pongo i Perdy za pomocą szczekania alarmują inne psy w Londynie o porwanych szczeniąt. Wkrótce wiadomość o porwaniu rozpowszechnia się wśród wszystkich zwierząt w całej Anglii[3].
W Suffolk na trop porwanych szczeniąt wpada airedale terrier Kipper śledzący furgonetkę Nochala i Baryły. Znajduje je w rodzinnej posiadłości Cruelli. Po otrzymaniu zwrotnej wiadomości Pongo i Perdy uciekają Dearlym i kierują o własnych nogach do Suffolk. Anita przypomina sobie niezdrowe zainteresowanie Cruelli jej projektem i ze zgrozą domyśla się, że to Cruella stoi za porwaniem i co zamierza zrobić. Obawiająca się policyjnego śledztwa Cruella każe Skinnerowi zabić szczenięta do nocy i jedzie do Suffolk na inspekcję. Tymczasem Kipper z pomocą zwierząt z pobliskiej stodoły wyprowadza szczenięta z rezydencji, wykiwując Nochała i Baryłę, a także atakując Skinnera chcącego oskórować jedno z pozostawionych szczeniąt[4].
Wezwany przez Dearlych Scotland Yard po przeszukaniu mieszkania Cruelli odkrywa jej dowody poprzednich zbrodni i informuje lokalną policję w Suffolk. Pongo i Perdy w końcu docierają do Suffolk jednocząc się ze szczeniętami w stodole. Przybywa również Cruella, która zirytowana niekompetencją swych podwładnych szuka psów na własną rękę. Zamierza dopaść dalmatyńczyki, lecz w tym przeszkadzają jej zwierzęta z stodoły. Po wielu niefortunnych perypetiach Nochal, Baryła i Skinner zostają aresztowani przez policję, która znajduje Cruellę pokonaną przez zwierzęta w upokarzający sposób[5].
Policja znajduje również wszystkie skradzione dalmatyńczyki, jak i Pongo z Perdy. W Londynie dalmatyńczyki jednoczą ze swymi właścicielami, którzy decydują się adoptować pozostałe 84 szczenięta, po tym jak nikt po nie się nie zgłosił. Inspirując się ostatnimi wydarzeniami Roger tworzy grę komputerową, w której głównymi bohaterami są szczenięta dalmatyńczyków, a Cruella jest czarnym charakterem. Gra odnosi sukces, dzięki czemu Roger i Anita przeprowadzają się na wieś, gdzie wychowują świeżo urodzoną córkę i prowadzą hodowlę dalmatyńczyków[6].
Obsada[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- 101 dalmatyńczyków – film Disneya z 1961 roku.
- 101 dalmatyńczyków – serial animowany z 1997 roku.
- 102 dalmatyńczyki – film fabularny z 2000 roku.
- 101 dalmatyńczyków II: Londyńska przygoda – kontynuacja Disneya z 2003 roku.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 101 Dalmatians (1996). Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)]. (ang.).
- ↑ Korman 1996 ↓, s. 2-8, 11.
- ↑ Korman 1996 ↓, s. 11-14.
- ↑ Korman 1996 ↓, s. 15-23.
- ↑ Korman 1996 ↓, s. 23-29.
- ↑ Korman 1996 ↓, s. 30-34.
- ↑ Dezerter: „101 dalmatyńczyków”: obsada polskiego dubbingu i emisja w Polsacie. Dubbing.pl, 2020-11-11. [dostęp 2024-05-05]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Justine Korman: Disney's 101 Dalmatians: The Movie. Nowy Jork: Golden Book, 1996. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- 101 dalmatyńczyków w bazie IMDb (ang.)
- 101 dalmatyńczyków w bazie Filmweb
- Strona filmu
- Amerykańskie adaptacje filmowe
- Amerykańskie filmy familijne
- Amerykańskie filmy komediowe
- Amerykańskie filmy przygodowe
- Amerykańskie filmy z 1996 roku
- Filmowe adaptacje utworów Dodie Smith
- Filmy o psach
- Filmy o 101 dalmatyńczykach
- Remaki filmów Disneya
- Filmy w reżyserii Stephena Hereka
- Filmy kręcone w Londynie
- Filmy wytwórni Walt Disney Pictures