4 Dywizjon Artylerii Konnej (austro-węgierski)
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1908 |
Rozformowanie |
1916 |
Tradycje | |
Święto |
24 czerwca |
Rodowód |
4. Dywizjon Artylerii Konnej |
Kontynuacja |
Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10 |
Działania zbrojne | |
I wojna światowa | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
4 Brygada Artylerii Polowej |
Dywizjon Artylerii Konnej Nr 4 (rtAD. 4) – dywizjon artylerii konnej cesarskiej i królewskiej Armii.
Historia dywizjonu[edytuj | edytuj kod]
W 1889 roku w Budapeszcie, w składzie 4. Węgierskiego Pułku Artylerii Korpuśnej został zorganizowany 4. Dywizjon Artylerii Konnej[1].
Z dniem 6 kwietnia 1908 roku weszła w życie nowa organizacja artylerii, w ramach której dywizjon został wyłączony ze składu 4. Pułku Artylerii Korpuśnej i przekształcony w samodzielny oddział pod nazwą 4. Dywizjon Artylerii Konnej. Dywizjon wchodził w skład 4 Brygady Artylerii Polowej, natomiast pod względem taktycznym został podporządkowany komendantowi 4 Brygady Kawalerii[2].
W latach 1909–1912 dywizjon pod względem taktycznym był został podporządkowany komendantowi nowo utworzonej Dywizji Kawalerii Temeszwar[3][4].
W 1914 dywizjon wchodził w skład 10 Dywizji Kawalerii.
Dywizjon obchodził swoje święto 24 czerwca w rocznicę bitwy pod Custozą stoczonej w 1866 roku[5].
W 1916 roku oddział został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10. Równocześnie dotychczasowy Dywizjon Artylerii Konnej Nr 10 należący do 6 Dywizji Kawalerii został przemianowany na Dywizjon Artylerii Konnej Nr 6[6]. W 1918 roku jednostka nosiła nazwę „Pułk Artylerii Polowej Nr 10 K” (niem. Feldartillerieregiment Nr 10 K)[7].
Skład[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo
- 3 x bateria po 4 armaty 8 cm FK M.5.
Komendanci dywizjonu[edytuj | edytuj kod]
- mjr Ludwig Merkel (1889[1] – )
- ppłk Alfred Hoberstorfer ( – 1909)
- mjr / ppłk Emanuel Kaempf (1909 – )
- mjr Johann Sponner von Oknaringen (1914[5])
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Schematismus 1890 ↓, s. 699.
- ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 131, 952.
- ↑ Schematismus 1910 ↓, s. 133, 139, 970.
- ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 141, 147.
- ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 851.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 1017, 1021.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1251.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1890. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1889. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1909. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1909. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1910. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1909. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1911. (niem.).
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Juliusz Bator: Wojna galicyjska. Działania armii austro-węgierskiej na froncie północnym (galicyjskim) w latach 1914-1915. Kraków: Wydawnictwo EGIS Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-7396-747-2. (pol.).