Aleksander Koniaszwili
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1891–1939 |
Siły zbrojne |
Armia Imperium Rosyjskiego |
Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
Odznaczenia | |
[1][2] |
Aleksander Koniaszwili (gruz. ალექსანდრე კონიაშვილი; ros. Александр Григорьевич Кониашвили; ur. 14 grudnia?/26 grudnia 1873 w Tbilisi, zm. 30 kwietnia 1951 w Buenos Aires) – gruziński oficer kontaktowy służący w Wojsku Polskim, generał brygady.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość[edytuj | edytuj kod]
Aleksander urodził się w rodzinie gruzińskiego oficera Armii Rosyjskiej Grzegorza Koniaszwili. Skończył gimnazjum chłopięce oraz szkołę wojskową w Tbilisi[3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Pierwszym konfliktem zbrojnym w którym uczestniczył była wojna rosyjsko-japońska[3][4][1][5]. W 1913 był już oficerem sztabu 155 Kubański Pułk Piechoty[5]. W czasie I wojny światowej walczył z Armią Osmańską na froncie kaukaskim. Podczas ofensywy pod Erzurum, oddział pod jego dowództwem przełamał Turecki opór i jako pierwszy wkroczył do twierdzy. Za ten wyczyn został odznaczony Orderem Świętego Jerzego[3][1][6][7]. Oprócz tego walczył m.in. pod Sarıkamış. W 1918 dołączył do Armii Demokratycznej Republiki Gruzji[3]. Od października tego samego roku był komendantem okręgu „Soczi”. Na początku 1919 podczas bitwy z jednostkami „Białych” dostał się do niewoli. Wkrótce jednak został wypuszczony. W 1920 już jako generał dywizji tłumił antyrządowe powstanie w okolicy Cchinwali i przez chwile dowodził Policją w Tbilisi[6]. W 1921 zagrożony schwytaniem udał się na emigracji początkowo do Turcji, a następnie w 1923 do Polski[1]. Po dotarciu do II Rzeczypospolitej wstąpił do Wojska Polskiego jako oficer kontaktowy. W 1926 został awansowany na generała brygady. Był zastępcą dowódcy jednej z polskich dywizji[3]. Podczas kampanii wrześniowej brał czynny udział w walkach. Po przegranej kampanii uciekł Do Włoch, a następnie do Argentyny. Osiadł w Buenos Aires. Tam mieszkał aż do śmierci w 1951 roku[3][1][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Gogitidze i Bezhitashvili 2015 ↓, s. 36.
- ↑ Кониев Александр Григорьевич – Офицеры русской императорской армии [online], ria1914.info [dostęp 2023-08-20] .
- ↑ a b c d e f ალექსანდრე კონიაშვილი – ქართველები უცხოეთში [online], www.nplg.gov.ge [dostęp 2023-08-20] .
- ↑ Кониев Александр Григорьевич – Офицеры русской императорской армии [online], ria1914.info [dostęp 2023-08-20] .
- ↑ a b ალექსანდრე კონიაშვილი (1873-1951) [online], www.nplg.gov.ge [dostęp 2023-08-20] .
- ↑ a b c კონიაშვილი ალექსანდრე – NPLG Wiki Dictionaries [online], www.nplg.gov.ge [dostęp 2023-08-20] .
- ↑ საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის გენერლები 1918-21 წლებში [online], intermedia.ge [dostęp 2023-08-20] (gruz.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mamuka Gogitidze, Grzegorz Bezhitashvili, სამხედრო ფიცის ერთგულნი, Tbilisi 2015, s. 36, ISBN 978-9941-0-7386-1 (gruz.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Aleksander Koniaszwili [online], focus.pl [dostęp 2008-02-03] (pol.).
- Generałowie brygady II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Tbilisi
- Oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy pochodzenia gruzińskiego
- Odznaczeni Orderem Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
- Odznaczeni Orderem Świętego Włodzimierza
- Urodzeni w 1873
- Zmarli w 1951
- Oficerowie kontraktowi Wojska Polskiego w kampanii wrześniowej
- Gruzińscy oficerowie kontraktowi WP