Bernardim Ribeiro
 Bernardim Ribeiro. Marmurowy posąg dłuta Antónia Alberta Nunesa | |
| Data i miejsce urodzenia |
1482 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1552 |
| Narodowość |
portugalska |
| Język |
portugalski |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka |
renesans |
Bernardim Ribeiro (ur. 1482, zm. 1552) – pisarz i poeta portugalski[1], jeden z głównych przedstawicieli renesansu. Był synem skarbnika w majątku księcia de Viseu[1]. W latach 1507–1512 studiował prawo na uniwersytecie w Lizbonie[1]. Potem był dworzaninem króla Manuela I Szczęśliwego[1]. W latach 1521–1524 przebywał najprawdopodobniej we Włoszech[1]. Prawdopodobnie był znajomym Francisca de Sá de Miranda[2]. Po powrocie do kraju został sekretarzem króla Jana III Pobożnego[1]. Rzekomo postradał rozum[1] wskutek nieodwzajemnionej miłości[3]. Znany jest jako autor powieści Livro das saudades[1], popularnie nazywanej Menina e Moça (Dzieciństwo i dorastanie[1], 1554–1557[1]), która rozpowszechniła pojęcie "saudade" (tłumaczone jako "samotność"), czyli specyficznej dla kultury portugalskiej odmiany nostalgii. Nazywany jest niekiedy najwybitniejszym lirykiem portugalskim przed Luísem de Camõesem[3]. Jego wiersze weszły do Cancioneiro Geral[2] Garcii de Resende. Bernardim Ribeiro pisał przede wszystkim sielanki[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Bernardim Ribeiro, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-10-31] (ang.).
- ↑ a b c Bernardim Ribeiro. Projeto Vercial. [dostęp 2016-10-31]. (port.).
- ↑ a b Ribeiro, Bernardim. jewishvirtuallibrary.org. [dostęp 2016-10-31]. (ang.).