Bieczany

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bieczany
Bėčionys
ilustracja
Państwo

 Litwa

Okręg

 wileński

Rejon

solecznicki

Gmina

Dziewieniszki

Populacja (2001)
• liczba ludności


28[1]

Położenie na mapie rejonu solecznickiego
Mapa konturowa rejonu solecznickiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Bieczany”
Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Bieczany”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Bieczany”
Ziemia54°13′08,39″N 25°36′25,19″E/54,218997 25,606997

Bieczany[2] (lit. Bėčionys) − wieś na Litwie, w gminie rejonowej Soleczniki, zamieszkana przez 28 ludzi, 3,5 km na północ od Dziewieniszek.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w gminie Dziewieniszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku liczyła 22 dusze rewizyjne, należała do dóbr Mieżany, własność Umiastowskich[3]

Po I wojnie światowej weszły w skład okręgu wileńskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich. W latach 1920–1922 na terenie Litwy Środkowej.

W latach 1922–1945 wieś i zaścianek leżały w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Dziewieniszki.

W 1931 we wsi w 17 domach zamieszkiwało 76 osób, zaścianek w 2 domach zamieszkiwało 8 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Dziewieniszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dziewieniszkach[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Spis powszechny 2001
  2. Mapy Wojskowego Instytutu Geograficznego. mapywig.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-26)].
  3. Bieczany, wieś, powiat oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 135.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 31.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 94.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]