Bolesław Schwarzenberg-Czerny
pułkownik | |
Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
9 Pułk Piechoty Legionów |
Stanowiska |
dowódca batalionu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Bolesław Błażej Antoni Schwarzenberg-Czerny (ur. 3 lutego 1890 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Bolesława i Jadwigi z Höfelmajerów. Absolwent gimnazjum we Lwowie, studiował przez dwa lata prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1909 powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę oficerską. Od 1914 ponownie powołany, do 1918 roku był oficerem cesarskiej i królewskiej armii. 20 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1916 roku, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji[1].
Od 26 lipca do 28 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy 9 pułku piechoty Legionów. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku[2].
Po zakończeniu wojny z bolszewikami w dalszym ciągu pełnił służbę w 9 pp Leg. w Zamościu na stanowisku dowódcy I batalionu, a później kwatermistrza pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 289. lokatą w korpusie oficerów piechoty.
W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu walczył po stronie Józefa Piłsudskiego. Po zamachu został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy 9 pp Leg[3].
12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1930 roku został przeniesiony ze stanowiska zastępcy dowódcy 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko wykładowcy[4]. W styczniu 1931 roku objął dowództwo 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze[5]. 21 grudnia 1932 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu 1935 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[6].
Do 9 września 1939 roku był dowódcą piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. 9 września 1939 roku przejął od płk. dypl. Bolesława Krzyżanowskiego dowodzenie 24 Dywizją Piechoty. W czasie kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Był więziony w obozie w Starobielsku. Zamordowany wiosną 1940 roku w siedzibie NKWD w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń, poz. 3756.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 awansowany został pośmiertnie do stopnia generała brygady[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
- Osobny artykuł:
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4890 (1921)[8]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[9]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[10][11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[12]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1916.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 32 z 25.08.1920 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 42 z 11.10.1926 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 21.01.1930 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 6.02.1935 r.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3397 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1609)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 1, Nr 1 z 19 marca 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 12/1929, s. 238
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Dowódcy 6 Pułku Strzelców Podhalańskich
- Dowódcy 9 Pułku Piechoty Legionów
- Dowódcy 24 Dywizji Piechoty (II RP)
- Dowódcy piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty (II RP)
- Ludzie urodzeni w Krakowie
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie – ofiary zbrodni katyńskiej – mianowani generałami Wojska Polskiego III Rzeczypospolitej
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Pułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy walk przewrotu majowego 1926 (strona Józefa Piłsudskiego)
- Urodzeni w 1890
- Wykładowcy uczelni i szkół wojskowych II Rzeczypospolitej
- Zastępcy dowódcy 9 Pułku Piechoty Legionów
- Zastępcy dowódcy 30 Pułku Strzelców Kaniowskich
- Zmarli w 1940