Bractwo Zakonne Himavanti

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bractwo Zakonne Himavanti (Święte Bractwa Zakonne Himawanti) – nowy ruch religijny w Polsce założony przez Ryszarda Matuszewskiego[1]. W 2002 Bractwo liczyło około 600 członków, a w warsztatach organizowanych przez ruch uczestniczyło nieregularnie kilka tysięcy osób. Ruch został założony w 1983. W 1996 Bractwo ubiegało się o zarejestrowanie jako związek wyznaniowy, jednak Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji odrzuciło wniosek[2]. Bractwo Himavanti nie posiada osobowości prawnej w Polsce[3].

Wierzenia[edytuj | edytuj kod]

Bractwo przypisuje jodze najważniejsze miejsce w duchowości człowieka. Według Bractwa wszystkie religie opierają się na jodze, jednak część z nich nie mówi o tym wprost. Joga ma doprowadzić człowieka do zjednoczenia z bogiem. Joginami mieli być: Jezus Chrystus, biblijni prorocy i Mahomet. Członkowie ruchu wierzą w reinkarnację. Kolejne wcielenie Jezusa i wcielenia niektórych świętych żyją nadal. Franciszek z Asyżu to jedno z wcieleń Kuthumi Lal Singha, twórcy jogicznej szkoły buddyzmu tybetańskiego.

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Katolickie ośrodki zajmujące się zwalczaniem sekt uważają Bractwo Himavanti za antykatolicką sektę; media wymieniają ją jako sektę destrukcyjną[4][5]. Niektórzy zaliczają je do organizacji terrorystycznych[6][1].

Byli członkowie Bractwa, którzy z niego odeszli, twierdzą, że niejednokrotnie byli przez Matuszewskiego zastraszani. W 2003 miał miejsce nagłośniony przypadek porwania i napaści oraz gróźb karalnych kierowanych ze strony Ryszarda Matuszewskiego wobec byłej członkini bractwa[5].

Założyciel Bractwa, Ryszard Matuszewski, został w grudniu 1999 skazany przez sąd na karę pozbawienia wolności w zawieszeniu za to, że w sierpniu 1996 groził zdetonowaniem bomby na terenie klasztoru na Jasnej Górze dnia 15 sierpnia 1996[7][8]. W 2002 Bractwo Zakonne Himavanti zapowiedziało zamach na Jana Pawła II oraz pojawienie się polskiego Usamy ibn Ladina[9]. Matuszewski słał obraźliwe listy z pogróżkami do przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości oraz hierarchów Kościoła katolickiego[2]. W grudniu 1997 sąd skazał Matuszewskiego na półtora roku więzienia w zawieszeniu na trzy lata, za grożenie wysadzeniem klasztoru na Jasnej Górze. W czerwcu 1999 aresztowano Matuszewskiego za napisanie kolejnych listów z pogróżkami. W grudniu 1999 sąd umorzył postępowanie, ale skierował Matuszewskiego na leczenie w szpitalu psychiatrycznym. Lider Bractwa opuścił szpital 15 sierpnia 2001[2].

W 2001, po założeniu przez redaktorów czasopisma „Fakty i Mity” partii politycznej (o nazwie Antyklerykalna Partia Postępu „Racja”), członkowie Bractwa Zakonnego Himavanti zostali członkami zgromadzenia. Lider Bractwa, Ryszard „Mohan” Matuszewski, był przewodniczącym partii na województwo śląskie. Po konflikcie pomiędzy redaktorem naczelnym „Faktów i Mitów” Romanem Kotlińskim a Bractwem wykluczono Matuszewskiego z partii[10].

W październiku 2012 gazeta „Rzeczpospolita” zarzuciła kandydatowi na wiceszefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego Kazimierzowi Mordaszewskiemu przynależność do Bractwa[11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kamil Kaczmarek, Sekty jako problem socjotechniczny [3] [online], Racjonalista.pl [dostęp 2023-06-11].
  2. ↑ a b c Bractwo Zakonne Himawanti: Guru z problemami. wiara.pl, 2002-10-28. [dostęp 2020-09-22].
  3. ↑ Czym jest i czego naucza Bractwo Zakonne Himawanti. himavanti.org. [dostęp 2020-09-22].
  4. ↑ Sekta Himawanti przegrywa. Członkini nielegalnego bractwa zarzucała innym „nawoływanie do waśni”. pomorska.pl, 26 lipca 2010. [dostęp 2020-09-22].
  5. ↑ a b Kandydat na wiceszefa ABW pseudouzdrowicielem? Jego nazwisko figurowało na liście liderów sekty Himawanti. wpolityce.pl, 16 października 2012. [dostęp 2020-09-22].
  6. ↑ Grzegorz Mikrut, Krzysztof Wiktor, Sekty za zamkniętymi drzwiami, Wydawnictwo Literackie, 2004, ISBN 978-83-08-03519-1, LCCN 2004369981, OL: 13183459M.
  7. ↑ Raport o niektórych zjawiskach związanych z działalnością sekt w Polsce. msv.gov.pl, 2000. [dostęp 2020-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-05)].
  8. ↑ Stradomska 2017 ↓, s. 94.
  9. ↑ Sekta zła. wp.pl, 2003-11-07. [dostęp 2020-09-22].
  10. ↑ Skrobek 2013 ↓, s. 130-131.
  11. ↑ Cezary Gmyz: Wiceszef ABW na liście sekty. rp.pl, 2012-10-16. [dostęp 2020-09-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Katarzyna Skrobek: Sekty: od polityki do show-biznesu. W: Religia w polityce światowej. Dylematy narodowe i międzynarodowe. Wojciech Gizicki (red.). Lublin: Instytut Sądecko-Lubelski, 2013. ISBN 978-83-932392-6-9.
  • Marlena Stradomska. Psychologiczne predyktory zachowań autodestrukcyjnych u dzieci i młodzieży – aspekt suicydogennych sekt. „Humanum Międzynarodowe Studia Społeczno-Humanistyczne”. 24 (1), 2017. Instytut Studiów Międzynarodowych i Edukacji HUMANUM. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bractwo_Zakonne_Himavanti&oldid=71600387”