Carl Paivio
 Zdjęcie policyjne Carla Paivio wykonane w 1919 | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 listopada 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
Kwiecień 1952 |
| Zawód, zajęcie |
aktywista praw pracowniczych |
Carl Paivio, urodzony jako Karl Einar Päiviö (ur. 23 listopada 1893 w Töysä, zm. kwiecień 1952 w Nowym Jorku[1]) – fińsko-amerykański dziennikarz, działacz związkowy i anarchistyczny. Stał się znany w 1919 podczas Pierwszej Czerwonej Paniki, kiedy ze swoim kolegą Gustem Alonenem zostali skazani za „kryminalną anarchię”, którą było pisanie w radykalnej gazecie[2]. Paivio i Alonen byli pierwszymi aktywistami skazanymi w stanie Nowy Jork za złamanie prawa o kryminalnej anarchii, chociaż zostało ono uchwalone już w 1902, zaraz po zamachu na prezydenta Williama McKinleya[3].
Życie[edytuj | edytuj kod]
Paivio urodził się w Töysä i wyemigrował do Stanów Zjednoczonych jako nielegalny imigrant w wieku 22 lat. Wypłynął z Finlandii do Australii jako członek załogi fińskiego statku handlowego i dostał się do Seattle jesienią 1915. W grudniu 1917 przeniósł się do Nowego Jorku i wstąpił do syndykalistycznego związku zawodowego Robotników Przemysłowych Świata. Był członkiem fińskiego IWW w Bronksie, znanej ze swojego radykalizmu w IWW, sprzeciwiająca się wszelkiej scentralizowanej władzy lub scentralizowanej organizacji. Grupa publikowała anarchistyczną gazetę w języku fińskim pod tytułem „Luokkataistelu”. Paivio był jej redaktorem, a Gust Alonen współredaktorem[3]. Artykuł zawierał następujący tekst[4]:
Wściekły tłum jest jedynym możliwym sposobem zorganizowania otwartej walki w ostatnich decydujących krwawych bitwach między kapitalistami a klasą robotniczą. Do piekła z naukami pokojowej rewolucji. Krwawe przejęcie władzy przez klasę robotniczą jest jedynym możliwym sposobem, ponieważ dopóki nasz wróg jest w stanie podnieść choćby jeden miecz, bezkrwawa walka jest snem na jawie.
Paivio i Alonen zostali aresztowani w sierpniu, a proces rozpoczął się 6 października. 28 października 1919 sędzia Sądu Najwyższego Bartow S. Weeks skazał ich na kary pozbawienia wolności od czterech do ośmiu lat za „kryminalną anarchię”. Sąd wezwał również do deportacji Paivio i Alonena po wygaśnięciu ich wyroków, ale ona nigdy nie została wykonana[3].
Carl Paivio został zwolniony z więzienia Clinton w 1923. Kontynuował swoją działalność w kilku lewicowych organizacjach, ale według autobiografii Elizabeth Gurley Flynn Paivio przeszedł później od anarchizmu do komunizmu. Został sekretarzem krajowym Partii Komunistycznej zasilonej przez Fińskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy w Ameryce. Był również zatrudniony w Międzynarodowym Zakonie Robotniczym. W latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku Paivio był wybitnym lewicowym organizatorem politycznym, wykładowcą i instruktorem. Podczas Drugiej Czerwonej Paniki prowadzonego przez senatora Stanów Zjednoczonych Josepha McCarthy’ego Paivio był zaaresztowany w celu deportacji na mocy ustawy McCarrana-Waltera i przetrzymywany na Ellis Island, ale zmarł, zanim został deportowany do Finlandii[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ CARL PAIVIO (Published 1952), „The New York Times”, 18 kwietnia 1952, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-03-10] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
- ↑ 2 ANARCHISTS GET PRISON SENTENCES, „The New York Times”, 29 października 1919, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-03-10] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
- ↑ a b c d Thomas Hyder, The “Activist” Lives of Gust Alonen and Carl Paivio [online], www.indymedia.nl, 2011 [dostęp 2021-03-10] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-10] (ang.).
- ↑ Sean Dennis Cashman, America Ascendant: From Theodore Roosevelt to FDR in the Century of American Power, 1901-1945 null, NYU Press, 1998, ISBN 978-0814715666.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Dane sprawy Carl Paivio. lib.jjay.cuny.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-10)]. na stronie Crime in New York 1850–1950 (ang.)