Claudin de Sermisy

Claudin de Sermisy
Data i miejsce urodzenia	ok. 1490 ; Francja
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	13 października 1562 ; Paryż
Gatunki	muzyka poważna, muzyka renesansu
Zawód	kompozytor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Claudin de Sermisy, także Claude de Cermissy, Sermisy, Servyzy; Claudius de Sermisius^[1] (ur. około 1490, zm. 13 października 1562 w Paryżu^[1]^[2]) – francuski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1508 roku działał w Paryżu jako duchowny przy Sainte-Chapelle^[1]^[3]. W mniej więcej tym samym czasie został śpiewakiem w kapeli nadwornej Anny Bretońskiej^[1]. Następnie przeszedł na służbę do zespołu Ludwika XII, śpiewał na jego pogrzebie w 1515 roku^[1]. Później służył na dworze Franciszka I, aż do śmierci króla w 1547 roku, po czym przynajmniej do 1555 roku pozostawał w służbie Henryka II^[1]. W latach 20. XVI wieku był kanonikiem w kościele Notre-Dame-de-la-Rotonde w Rouen, a od 1524 roku w parafii w Cambron^[2]^[3]. W 1530 roku objął funkcję sous-maistre, kierownika nadwornego zespołu obejmującego około 40 śpiewaków i 6 chłopców, za których kształcenie był odpowiedzialny^[1]. W 1554 roku otrzymał jako prebendę kościół Ste Catherine w Troyes^[2]. Dzięki służbie na dworze oraz licznym beneficjom zgromadził spory majątek^[1]. Cieszył się za życia sławą nie tylko we Francji, ale także we Włoszech^[1]. Jean Daniel wymienił go obok Févina, la Ruego, Josquina des Prés, Priorisa i Jannequina^[2]. Po śmierci zapomniany, został odkryty na nowo jako kompozytor w 2. połowie XX wieku^[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Zachowało się ponad 150 przypisywanych mu chansons, w większości 4-głosowych^[2]^[4]. Cechują się one homofonią i sylabicznym traktowaniem tekstu^[2]. Należą zarazem do czołowych przykładów lirycznej tzw. chanson paryskiej^[1]^[4]. Kompozytor rzadko sięgał w nich po teksty biesiadne czy frywolne anegdoty, skupiając się na tematyce nieszczęśliwej miłości, często ujętej na sposób dworski^[1]. Poza chansons skomponował m.in. szereg mszy (głównie w typie missa parodia), Requiem, 80 motetów (przeważnie 4-głosowych), 8 opracowań Magnificatu (każdy w jednym z 8 tonów) oraz liczne utwory liturgiczne, głównie przeznaczone na Wielki Tydzień^[4]. Stylistycznie twórczość de Sermisy’ego jest spójna, posługując się sprawnie techniką polifoniczną unikał jej zawiłości, dbając o czytelne podanie tekstu liturgicznego^[1].

Kompletna edycja dzieł de Sermisy’ego ukazała się w Corpus mensurabilis musicae LXII/1 (1970−1974)^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 225−226. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 826. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3285. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 402. ISBN 978-0-8108-5751-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Claudin de Sermisy – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 225−226. ISBN 978-83-224-0865-0.

[harvard-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 826. ISBN 0-674-37299-9.

[baker-3] Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3285. ISBN 0-02-865530-3.

[choral-4] Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 402. ISBN 978-0-8108-5751-3.

[1]

[2]

[3]

[4]