Cmentarz prawosławny w Płusach
Fragment cmentarza | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Typ cmentarza |
wyznaniowy |
Wyznanie | |
Stan cmentarza |
czynny |
Powierzchnia cmentarza |
0,13 ha |
Liczba kwater cmentarnych |
brak podziału |
Data otwarcia |
przełom XIX/XX w. |
Zarządca | |
Położenie na mapie gminy Księżpol | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego | |
50°23′59,4″N 22°44′34,7″E/50,399833 22,742972 |
Cmentarz prawosławny w Płusach – nekropolia prawosławna w Płusach, utworzona na potrzeby miejscowej parafii na przełomie XIX i XX w., użytkowana do dnia dzisiejszego.
Historia i opis[edytuj | edytuj kod]
Cmentarz został urządzony najprawdopodobniej na przełomie XIX i XX w. i był użytkowany przez miejscową ludność prawosławną do końca II wojny światowej i wysiedlenia prawosławnych Ukraińców[1]. Najstarszy czytelny nagrobek pochodzi z 1905. Po wojnie jednak, z powodu powrotu części mieszkańców, nekropolia pozostała czynna pod zarządem parafii w Tarnogrodzie[1].
Na początku lat 90. XX wieku na terenie nekropolii zachowało się 7 nagrobków, wykonanych z żeliwa lub kamienia, powstałych przed 1945[1]. Mają one formę łacińskich i prawosławnych krzyży w stellach, na prostopadłościennnych postumentach, stylizowanych pniach drzew i postumentach z nadstawami obeliskowymi[1]. Nagrobki zdobione są wielostopniowymi gzymsami uskokowymi, półkolistymi szczycikami oraz ornamentami roślinnymi. Budulcem nowych nagrobków, często stawianych przed starymi nagrobkami, są przede wszystkim beton i lastryko[1]. Inskrypcje na nagrobkach wykonane zostały w językach: cerkiewnosłowiańskim i polskim. Na cmentarzu rośnie po 5 lip i kasztanowców, 4 jesiony i grusza, jak również samosiewy topoli i jesionu, krzewy bzu lilaka i malin, a w podłożu barwinek[1].
W granicach cmentarza znajduje się również współczesna (z 2007 r.[2]) niewielka cerkiew cmentarna.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994.