Czarny Staw Kieżmarski
![]() Czarny Staw Kieżmarski | |
Położenie | |
Państwo | |
---|---|
Region | |
Wysokość lustra |
1580 m n.p.m. |
Morfometria | |
Powierzchnia |
0,280 ha |
Wymiary • max długość • max szerokość |
|
Głębokość • maksymalna |
|
Położenie na mapie Tatr ![]() | |
Położenie na mapie Karpat ![]() | |
![]() |
Czarny Staw Kieżmarski, w części literatury tatrzańskiej Czarny Staw Kiezmarski (słow. Čierne pleso Kežmarské, Čierne pleso, niem. Kesmarker Schwarzer See, Mauksch-See, węg. Késmárki-Fekete-tó, Mauksch-tó[1]) – staw położony na wysokości 1580 m n.p.m., w Dolinie Zielonej Kieżmarskiej (górna część Doliny Kieżmarskiej), w słowackich Tatrach Wysokich. Pomiary pracowników TANAP-u wykazują, że ma on powierzchnię 0,280 ha, długość 98 m, szerokość 38 m i głębokość 3,6 m. Jest to jezioro śródmorenowe o eliptycznym kształcie. Leży u podnóża potężnej (wysokość 900 m), północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu. W sąsiedztwie stawu znajdują się Zielony Staw Kieżmarski i Mały Staw Kieżmarski.
Niemiecka i węgierska nazwa stawu upamiętniają Thomasa Maukscha, spiskoniemieckiego przyrodnika[1].
- Osobny artykuł:
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d1/Czarny_Staw_Kiezmarski.jpg/200px-Czarny_Staw_Kiezmarski.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/28/Dolina_Kiezmarska%2C_stawy_1.jpg/200px-Dolina_Kiezmarska%2C_stawy_1.jpg)
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Czasy przejścia podane na podstawie mapy[2].
– końcowy odcinek znakowanej czerwono Magistrali Tatrzańskiej, prowadzący znad Łomnickiego Stawu przez Rakuski Przechód (przechodzi obok Czarnego Stawu Kieżmarskiego) i dalej obok schroniska nad Zielonym Stawem Kieżmarskim nad Wielki Biały Staw.
- Czas przejścia znad Łomnickiego Stawu do schroniska: 2:05 h, z powrotem 2:55 h
- Czas przejścia ze schroniska nad Wielki Biały Staw: 35 min w obie strony
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.