Edmund Jankowski (sportowiec)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Jankowski
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1903
Wrocki

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1939
Fordon (Bydgoszcz)

Wzrost

174 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Amsterdam 1928 wioślarstwo
(czwórka ze sternikiem)
Mistrzostwa Europy
brąz Bydgoszcz 1929 czwórka bez sternika

Edmund Bernard Jankowski (ur. 28 sierpnia 1903 we Wrockach, zm. 1 listopada 1939 w Fordonie) – polski wioślarz, medalista olimpijski.

Młodość i służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 28 sierpnia 1903 we Wrockach w powiecie brodnickim. Był synem Józefa i Marty z Krzyżańskich. Szkołę powszechną ukończył w Toruniu, a średnią techniczną w Bydgoszczy. Po zakończeniu edukacji pracował w urzędzie pocztowym jako sekretarz techniczny, a następnie kierownik działu. W latach 1930-1932 pracował jako inżynier w biurze technicznym Polskich Zakładów Siemens w Grudziądzu i Bydgoszczy, następnie do września 1939 pełnił funkcję dyrektora Bydgoskich Zakładów Rowerowych. W latach 1924-1925 odbywał służbę wojskową ukończył półroczny kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności w Zegrzu. W 1931 został podporucznikiem rezerwy a w 1936 porucznikiem.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Był zawodnikiem Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Podczas olimpiady w Amsterdamie 1928 zdobył brązowy medal w czwórce ze sternikiem (wraz z Franciszkiem Bronikowskiem, Leonem Birkholzem, Bernardem Ormanowskim i sternikiem Bolesławem Drewkiem)[1].

Wywalczył także brązowy medal na Mistrzostwach Europy w Bydgoszczy w 1929 w czwórce bez sternika (z Bronikowskim, Birkholzem i Jerzym Braunem). Był dwukrotnym mistrzem Polski w czwórce bez sternika (w 1927 i 1929) oraz trzykrotnym wicemistrzem: w 1926 w ósemce oraz w 1928 w czwórce ze sternikiem i ósemce[2]. W 1929 zakończył karierę.

Po zakończeniu kariery[edytuj | edytuj kod]

W latach 1932–1939 był dyrektorem fabryki rowerów Romet w Bydgoszczy. Jako porucznik rezerwy wziął udział w kampanii wrześniowej, walczył w bitwie nad Bzurą. Podczas próby przedostania się do Warszawy został zatrzymany i wzięty do niewoli niemieckiej. Po zwolnieniu powrócił do Bydgoszczy. Był poszukiwany przez gestapo. W przededniu wyjazdu do Poznania został aresztowany przez Gestapo za działalność w Polskim Związku Zachodnim. 1 listopada 1939 został rozstrzelany w Dolinie Śmierci k. Fordonu. Po wojnie został ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Bohaterów Bydgoszczy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wryk 2015 ↓, s. 262.
  2. Wryk 2015 ↓, s. 261.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 261-262. ISBN 978-83-64864-22-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]