Edward Sobeski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Sobeski
Bończa
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

17 maja 1912
Kraków

Data i miejsce śmierci

6 września 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1935–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

Batalion „Bończa”

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie)

Edward Tomasz Wincenty Sobeski, ps. „Bończa” (ur. 17 maja 1912 w Krakowie, zm. 6 września 1944 w Warszawie) – rotmistrz Armii Krajowej, dowódca batalionu „Bończa” w powstaniu warszawskim.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 maja 1912 w Krakowie, w rodzinie Michała, profesora Uniwersytetu Poznańskiego[1]. W 1915 wraz z rodziną przeniósł się do Poznania. Absolwent Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1935 i 99. lokatą, a na stopień porucznika ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 92. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. W marcu 1939 pełnił służbę w 7 pułku strzelców konnych w Biedrusku na stanowisku dowódcy plutonu w 2. szwadronie[3]. W sierpniu 1939 został przydzielony do Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Biedrusko” w Kraśniku[4]. Walczył pod Biłgorajem, a po rozformowaniu jednostki przedostał się do Warszawy, gdzie podjął działalność konspiracyjną w Służbie Zwycięstwu Polski.

Od listopada 1939 rozpoczął formowanie oddziału, który stanowił główny trzon pułku w konspiracji w ramach „Korpusu Zachodniego”, formacji tworzonej od 1941 przez Armię Krajową z przesiedlonych mieszkańców Wielkopolski i Pomorza. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy Zgrupowania Kawalerii Obszaru Zachodniego AK i 7 psk. Jednocześnie pełnił funkcję dowódcy I Zgrupowania Rejonu I Obwodu Śródmieście AK. Zgrupowanie przekształciło się w batalion „Bończa” w Zgrupowaniu „Róg”. 24 sierpnia został mianowany rotmistrzem[1]. Walczył na Starówce, gdzie 27 sierpnia został ranny, zaś od 3 września po przejściu kanałami, na Powiślu. Poległ, zastrzelony przez snajpera 6 września 1944 przy barykadzie u zbiegu ulic Chmielnej i Nowego Światu. Prowizorycznie pochowany przy ul. Chmielnej 32/34, miejsce ostatecznego pochówku nie zostało ustalone.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Źródła zawierające spisy odznaczonych nie potwierdzają odznaczenia Orderem Virtuti Militari[6][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Powstańcze biogramy ↓.
  2. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 46, 575.
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 715.
  4. a b Szacherski 1968 ↓, s. 332.
  5. Antoni Sanojca: Zarys struktury organizacyjnej Okręgu Warszawskiego ZWZ-AK wrzesień 1939 - lipiec 1944 [w]: Warszawa lat wojny, okupacji i odbudowy 1939 - 1944. T. I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 142.
  6. J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 9-250.
  7. Władysław Bartoszewski: Powstanie warszawskie. Warszawa: Świat Książki, 2009, s. 663-733.
  8. Juliusz Kulesza: Powstańcza Starówka. Ludzie i ulice. Warszawa: Askon i Attyka, 2007, s. 35.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]