Fairey Fawn
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor |
F. Duncanson |
| Typ |
lekki samolot bombowy |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
8 marca 1923 |
| Lata produkcji |
1923-1926 |
| Wycofanie ze służby |
1929 |
| Liczba egz. |
75 (w tym 5 prototypów) |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik widlasty typu W12 „Napier Lion V” |
| Moc |
468 KM (344,2 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15,22 m |
| Długość |
9,78 m |
| Wysokość |
3,33 m |
| Powierzchnia nośna |
51,10 m2 |
| Masa | |
| Własna |
1598 kg |
| Użyteczna |
1065 |
| Startowa |
2663 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
180 km/h |
| Prędkość przelotowa |
162 km/h |
| Pułap |
4 220 m |
| Zasięg |
1046 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 karabin maszynowy Vickers kal. 7,7 mm 1 karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm (lub 2 sprzężone) bomby o wadze 200 kg | |
| Użytkownicy | |
 Wielka Brytania
| |
| Rzuty | |
| |
Fairey Fawn – brytyjski lekki samolot bombowy z okresu międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot został skonstruowany przez F. Duncansona, jako następca lekkiego samolotu bombowego z okresu I wojny światowej DH.9A. Był to dwupłat o konstrukcji drewnianej, dwumiejscowy, wyposażony w silnik widlasty. Oblot pierwszego prototypu odbył się 8 marca 1923 roku. Następnie zbudowano kolejne 4 prototypy, różniące się długością i typem zastosowanego silnika.
Po badaniach fabrycznych i wojskowych samolot skierowano do produkcji seryjnej, w czasie produkcji jednak modyfikowano ten samolot.
Wersje samolotów:
- Mk I – wersja podstawowa wyposażono w silnik „Napier Lion II”
- Mk II – wersja produkowana seryjnie, jak wersja podstawowa, wyprodukowano 50 samolotów
- Mk III – wersja zmodyfikowana wyposażona w silnik „Napier Lion V”, wyprodukowano 16 samolotów
- Mk IV – wersja z silnikiem „Napier Lion VI”, wyprodukowane 4 samoloty
Łącznie w latach 1923 – 1926 zbudowano 70 samolotów tego typu i dodatkowo 5 prototypów samolotu[2].
Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
Samoloty Fairey Fawn wprowadzono do lotnictwa brytyjskiego na początku 1924 roku, gdzie były użytkowne do grudnia 1926 roku. Były na wyposażeniu dywizjonów:
- 12 (kwiecień 1924 – grudzień 1926)[3]
- 11 (kwiecień 1924 – grudzień 1926) [4]
- 100 (maj 1925 – grudzień 1926) [5].
Następnie skierowane został do lotnictwa rezerwowego (ang. Auxiliary Air Force), gdzie znalazły się na wyposażeniu dywizjonów:
- 503 (City of Lincoln) (październik 1926 – luty 1929)[6]
- 602 (City of Edinburgh) (wrzesień 1927 – wrzesień 1929)[7].
W 1929 roku ostatecznie zostały wycofane z lotnictwa brytyjskiego.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Samolot Fairey Fawn był dwupłatem o konstrukcji w większości drewnianej.
W kadłubie w przedniej części umieszczono silnik widlasty w układzie W, 12-cylindrowy, chłodzony cieczą. Za nim znajdowała się kabina pilota, a potem kabina obserwatora.
Samolot był uzbrojony 1 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm umieszczone w kadłubie i obsługiwane przez pilota. Jeszcze jeden ruchomy karabin maszynowy kal. 7,7 mm umieszczono na stanowisku obserwatora. Przewoził bomby: 2 o wadze 100 kg lub 4 o wadze 50 kg.
Podwozie klasyczne, stałe z płozą ogonową.
Napęd stanowiły silnik widlasty o mocy 468 KM[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dane do wersji Mk III.
- ↑ Manson 1994 ↓, s. 150.
- ↑ Halley 1974 ↓, s. 42.
- ↑ Halley 1974 ↓, s. 44.
- ↑ Halley 1974 ↓, s. 174.
- ↑ Halley 1974 ↓, s. 392.
- ↑ Halley 1974 ↓, s. 419.
- ↑ Taylor 1974 ↓, s. 113.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Francis K. Manson: The British Bomber since 1914. Londyn: Putnam, 1994, s. 148-150. ISBN 0-85177-861-5. (ang.).
- H. A. Taylor: Fairey Aircraft since 1915. Londyn: Putman, 1974, s. 107-113. ISBN 0-370-00065-X. (ang.).
- James J. Halley: The squadrons of the ROYAL AIR FORCE & COMMONWEALTH 1918-1988. Air-Britain publication, 1988, s. 107-113, 173-174, 391-392, 418-419. ISBN 0-85130-164-9. (ang.).