Georges d’Amboise (1460–1510)
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1460 |
| Data i miejsce śmierci |
25 maja 1510 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Rouen | |
| Okres sprawowania |
1494–1510 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
ok. 1484 |
| Sakra biskupia |
luty 1489 |
| Kreacja kardynalska |
17 września 1498 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
luty 1489 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Georges d’Amboise (ur. w 1460 w Chaumont-sur-Loire, zm. 25 maja 1510 w Lyonie) – francuski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1460 roku w Chaumont-sur-Loire, jako syn Pierre’a d’Amboise’a i Anne de Bueil[1]. Ukończył studia i uzyskał doktorat z prawa kanonicznego[1]. Został protonotariuszem apostolskim, a w 1482 roku król Ludwik XI wysunął jego kandydaturę na arcybiskupa Narbony, lecz nie została ona potwierdzona przez papieża[1]. Wobec tego d’Amboise zrezygnował rok później[1]. Około 1484 roku przyjął święcenia kapłańskie, a 17 grudnia tego roku został wybrany biskupem Montauban[2]. Był bliskim przyjacielem Ludwika XII, jednak podczas buntu księcia przeciwko regentowi w 1487 roku, został skompromitowany i osadzony w Corbeil (został wypuszczony na wniosek papieża rok później)[1]. W lutym 1489 roku przyjął sakrę[2]. Wiosna 1491 roku został wysłany do Konfederacji Szwajcarskiej, gdzie wziął udział w Sejmie Rzeszy w Bernie, a następnie odebrał przysięgę lojalności od Karola VIII[1]. 2 grudnia zrezygnował z diecezji Montauban i został mianowany arcybiskupem Narbony (potwierdzenie papieskie otrzymał 14 marca 1492 roku)[2]. 21 sierpnia 1493 roku Karol VIII desygnował go na arcybiskupa Rouen, a Aleksander VI potwierdził kandydaturę 21 kwietnia następnego roku[2]. Podczas nieobecności Ludwika Orleańskiego pełnił rolę zarządcy Normandii, a po jego koronacji na króla Francji, został pierwszym ministrem[1]. 17 września 1498 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Sisto[2]. Brał udział w negocjacjach z papieżem dotyczących unieważnienia małżeństwa Ludwika XII i Joanny Walezjuszki, które zakończyły się pomyślnie dla króla[1]. W 1499 roku podpisał traktat z Wenecją, a rok później po rewolcie Ludwika Sforzy w Mediolanie, przyjechał do Vercelli, odbił księstwo i wysłał uwięzionego Il Moro do Francji[1]. Ludwik XII nadał mu hrabstwo Lomello i wysłał na kampanię wojenną do Neapolu[1]. W 1501 roku został mianowany legatem we Francji[1]. Juliusz II potwierdził jego legację we Francji i mianował go legatem ad vitam w Awinionie[1]. W 1504 roku d’Amboise koronował Annę Bretońską na królową Francji, a trzy lata później towarzyszył Ludwikowi XII w podróży do Genui, by stłumić powstanie[1]. W 1508 roku uczestniczył w spotkaniu papieża z cesarzem Maksymilianem, którzy podpisali traktat Ligi w Cambrai[1]. Kardynał zmarł 25 maja 1510 roku w Lyonie[1].