Gibbon czarnoręki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gibbon czarnoręki
Hylobates agilis[1]
F. Cuvier, 1821
Ilustracja
Samiec

Odgłosy gibbona czarnorękiego
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

naczelne

Podrząd

wyższe naczelne

Nadrodzina

człekokształtne

Rodzina

gibbonowate

Rodzaj

gibbon

Gatunek

gibbon czarnoręki

Synonimy
  • Hylobates rafflei É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1828[1]
  • Hylobates unko Lesson, 1829[1]
  • Hylobates albo nigrescens Ludeking, 1862[1]
  • Hylobates albo griseus Ludeking, 1862[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Gibbon czarnoręki[3] (Hylobates agilis) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny gibbonowatych (Hylobatidae). Występuje w Azji Południowo-Wschodniej. Jest zagrożony wyginięciem.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Gibbon czarnoręki występuje w Azji Południowo-Wschodniej – na Półwyspie Malajskim i Sumatrze[2], na terenach należących do Tajlandii, Indonezji oraz Malezji[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Osiąga masę od 4 do 8 kg[5]. Występuje w różnych kolorach, głównie w odcieniach czerni i brązu. U osobników obu płci można zaobserwować białe brwi, a samce dodatkowo posiadają białe futro na policzkach. Podobnie jak inne gibbony, nie mają ogona, za to posiadają długie ręce i palce[4].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Biotop[edytuj | edytuj kod]

Występują na wysokości do 1400 m n.p.m. Żyją w tropikalnych lasach deszczowych, w koronach drzew[4], rzadziej można je spotkać w lasach na mokradłach i terenach bagiennych[5].

Styl życia[edytuj | edytuj kod]

Standardowo grupa liczy 4 osobniki, czyli para dorosłych i młode. Tworzą związki monogamiczne. Bronią swojego terytorium, śpiewając; rano samiec i samica wydają donośne dźwięki, aby oznaczyć swoje terytorium. Jeśli to nie wystarcza, oba osobniki wspólnie starają się przepędzić intruza[4].

Dziennie przemierzają około 1300 metrów, głównie skacząc z drzewa na drzewo. Ich terytorium średnio osiąga około 30 ha[5].

Dieta[edytuj | edytuj kod]

Żywią się głównie owocami, które stanowią 60% ich diety, 39% stanowią liście. Sporadycznie przyjmują białko zwierzęce, które zazwyczaj pochodzi z owadów[5].

Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]

Ciąża trwa około 7 miesięcy. Zwykle rodzi się jedno młode, a para w ciągu całego życia wydaje na świat około 5 młodych. Młode osiągają dojrzałość płciową w wieku 8 lat[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Hylobates agilis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Hylobates agilis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Gibbonowate [online], www.medianauka.pl [dostęp 2023-04-05] (pol.).
  4. a b c d e Jennifer Kuester, Hylobates agilis [online], Animal Diversity Web, 2000 [dostęp 2023-03-17] (ang.).
  5. a b c d Hylobates agilis F.Cuvier, 1821, [w:] GBIF Secretariat [online], GBIF Backbone Taxonomy, 2022 [dostęp 2023-03-17] (ang.).