Hannusiwka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hanusowce
Ганнусівка
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 iwanofrankiwski

Rejon

tyśmienicki

Powierzchnia

10,79 km²

Populacja (2001)
• liczba ludności
• gęstość


1263
117,05 os./km²

Nr kierunkowy

+380 03436

Kod pocztowy

77431

Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Hanusowce”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Hanusowce”
Ziemia49°00′16″N 24°48′17″E/49,004444 24,804722

Hanusowce (hist. Hanuszowce, ukr. Ганнусівка) – wieś na Ukrainie w rejonie tyśmienickim obwodu iwanofrankiwskiego, założona w XV w.

Hanuszowce na mapie z 1824 r.
Hanuszowce i Jastrzębie na mapie z 1824r.

W okresie I Rzeczypospolitej wieś leżała w prowincji małopolskiej, województwie ruskim, w ziemi halickiej, w powiecie halickim. W 1437 właścicielem wsi oraz przysiołka Bortniki[1] był Marcisz z Wrocimowic, a następnie w 1448 Michał z Buczacza[2], w późniejszym okresie wieś należała do klucza marjampolskiego księżnej Anny Jabłonowskiej[3].

W okresie II Rzeczypospolitej miejscowość należała do gminy wiejskiej Jezupol w powiecie stanisławowskim województwa stanisławowskiego.

Południową część stanowi niegdyś samodzielna wieś Jastrzębiec[4].

Miejscowość liczy 1263 mieszkańców.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Przemysław (1877–1950) Dąbkowski, Podział administracyjny województwa ruskiego i bełzkiego w XV wieku: z mapą, Miejska Biblioteka Publiczna w Sanoku, 1939, s. 17 (pol.).
  2. Przemysław (1877–1950) Dąbkowski, Podział administracyjny województwa ruskiego i bełzkiego w XV wieku: z mapą, Miejska Biblioteka Publiczna w Sanoku, 1939, s. 23 (pol.).
  3. Janina (1900-1971) Berger-Mayerowa, Księżna Pani na Kocku i Siemiatyczach: (działalność gospodarcza i społeczna Anny z Sapiehów Jabłonowskiej), „Biblioteka Uniwersytecka w Poznaniu”, 1936, s. 336 (pol.).
  4. Hanuszowce z Jastrzębcem, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 30.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]