Henryk Karasiewicz

Henryk Karasiewicz
	; ppor. Henryk Karasiewicz
	porucznik piechoty
Data urodzenia	25 stycznia 1913
Data i miejsce śmierci	16 września 1939 ; Strugienice
	Przebieg służby
Lata służby	1935–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	14 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca plutonu; dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; (kampania wrześniowa): bitwa nad Ossą,; bitwa nad Bzurą;
	Odznaczenia

Henryk Karasiewicz (ur. 25 stycznia 1913, zm. 16 września 1939) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Promowany na podporucznika został ze starszeństwem z dnia 15 października 1935 roku oraz 142. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[1] i skierowany do służby w 14 pułku piechoty z Włocławka. Przydzielony początkowo jako młodszy oficer do 4 kompanii strzeleckiej^[2], objął następnie dowodzenie plutonem w 8 kompanii^[3]. W sierpniu i wrześniu 1938 roku przebywał na praktykach w Zbrojowni nr 2 w Warszawie. Do stopnia porucznika awansowany został ze starszeństwem z dnia 19 marca 1939 roku i 150. lokatą wśród oficerów piechoty^[4]^[5]. Następnie objął dowodzenie plutonem w 5 kompanii strzeleckiej II batalionu 14 pułku piechoty^[6]^[7].

Po ogłoszeniu mobilizacji został dowódcą 5 kompanii w II batalionie^[8] i na jej czele wziął udział w walkach toczonych przez włocławski pułk na obszarze korytarza pomorskiego i podczas bitwy nad Bzurą.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Poległ na polu chwały 16 września 1939 r. pod Strugienicami, podczas niemieckiego natarcia skierowanego na Urzecze (w trakcie tych walk 14 pułk piechoty zostawił na polu bitwy ok. 120 zabitych i 200 rannych)^[9]. Podczas polskiego przeciwnatarcia dowodzona przez porucznika Karasiewicza 5 kompania, broniąca wówczas kanału w Strugienicach, pod naporem nieprzyjaciela została zmuszona do opuszczenia swoich pozycji i przejścia na południowy skraj wsi. Podczas tego odwrotu por. Henryk Karasiewicz poległ od pojedynczego strzału^[a]^[11].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Pochowany został na Cmentarzu Parafialnym w Zdunach.

W dniu 1 lipca 1945 r. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski, zatwierdził pośmiertny awans por. Karasiewicza do stopnia kapitana służby stałej piechoty^[b] z dniem 1 stycznia 1946 roku^[8]^[12]. Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej Henryk Karasiewicz został również odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari przez władze Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (Dz.Pers. NW PSZ nr 3 z 25 VII 1947 r.)^[13].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

podporucznik (15.10.1935)^[1]
porucznik (19.3.1939)^[14]
kapitan (1.1.1946, pośmiertnie)^[8]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę obronną 1939 – pośmiertnie, nr krzyża 11873^[13]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Według części źródeł porucznik Karasiewicz zginął rozszarpany pociskiem armatnim.^[10]
↑ Dyplomy z ogłoszonymi awansami zdeponowano początkowo w archiwum Sztabu Naczelnego Wodza.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 8.
↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 295.
↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 298.
↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 505.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 97.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 564.
↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 300.
↑ ^a ^b ^c Ciesielski 2008 ↓, s. 316.
↑ Kraiński i Pekról 1992 ↓, s. 32.
↑ Frąckiewicz 2018 ↓, s. 49.
↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 220.
↑ Rzeczpospolita Podchorążacka Nr 14 z listopada 1977 (biuletyn Koła Szkoły Podchorążych Piechoty w Londynie), s. 37.
↑ ^a ^b Ciesielski 2008 ↓, s. 325.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 505.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Igor Kraiński, Jacek Pekról: 14 Pułk Piechoty. Wydawnictwo „Egros”, 1992. ISBN 83-85253-13-0.
Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
portal Bohaterowie1939.pl karta poległego – por. Henryk Karasiewicz. [dostęp 2017-02-26].
Martyrologia Ludności Powiatu Włocławskiego 1939–1945. [dostęp 2017-02-26].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
Eugeniusz Frąckiewicz: Z Włocławka nad Bzurę. Dziennik z września 1939 roku. Warszawa: VEDA Sp. z o.o., 2018. ISBN 978-83-64109-43-0.

[11] Według części źródeł porucznik Karasiewicz zginął rozszarpany pociskiem armatnim.^[10]

[13] Dyplomy z ogłoszonymi awansami zdeponowano początkowo w archiwum Sztabu Naczelnego Wodza.

[CITEREFRybkaStepan20038-1] Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 8.

[CITEREFCiesielski2008295-2] Ciesielski 2008 ↓, s. 295.

[CITEREFCiesielski2008298-3] Ciesielski 2008 ↓, s. 298.

[CITEREFRybkaStepan2003505-4] Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 505.

[CITEREFRybkaStepan200697-5] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 97.

[CITEREFRybkaStepan2006564-6] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 564.

[CITEREFCiesielski2008300-7] Ciesielski 2008 ↓, s. 300.

[CITEREFCiesielski2008316-8] Ciesielski 2008 ↓, s. 316.

[CITEREFKraińskiPekról199232-9] Kraiński i Pekról 1992 ↓, s. 32.

[CITEREFFrąckiewicz201849-10] Frąckiewicz 2018 ↓, s. 49.

[CITEREFCiesielski2008220-12] Ciesielski 2008 ↓, s. 220.

[14] Rzeczpospolita Podchorążacka Nr 14 z listopada 1977 (biuletyn Koła Szkoły Podchorążych Piechoty w Londynie), s. 37.

[CITEREFCiesielski2008325-15] Ciesielski 2008 ↓, s. 325.

[CITEREFRybkaStepan2006505-16] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 505.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[a]

[11]

[b]

[12]

[13]

[14]

[10]