Holobiont

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Holobiont (gr. hólos <όλος> wszystko, całość + bíos <βίος> życie) – określenie na organizm eukariotyczny, składający się lub współistniejący wraz z wieloma innymi organizmami prokariotycznymi, żyjącymi w symbiozie. Określenie zostało zaproponowane przez Lynn Margulis w 1991 roku[1].

Badania[edytuj | edytuj kod]

Holobiont człowieka

Współczesne badania pokazują, że wszystkie eukarionty tworzą "społeczność" z innymi prokariontami (bakteriami, archeonami, wirusami, grzybami), przebywającymi na lub wewnątrz żywiciela. Holobionty są więc jednostkami złożonymi z wielu różnych organizmów (biontów). Przykładem holobionta jest człowiek[2].

Część biontów może bytować niezależnie od żywiciela.

Odróżnia się pojęcie holobiontu od superorganizmu, jako współpracy wielu gatunków, a nie, jak w przypadku drugiego pojęcia, tylko jednego.

Komponenty holobiontu[edytuj | edytuj kod]

  • Żywiciel – najczęściej eukariont, np. roślina lub ssak, np. człowiek, sosna, koralowiec
  • Mikrobiom – zespół bakterii: archeonów, mikrogrzybów oraz mikroprositów
  • Virome – wszelkie wirusy, przebywające w organizmie żywiciela
  • Grzyby – np. grzyby na korzeniach roślin

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Postępy technologiczne spowodowały rozwój zainteresowania ekologią drobnoustrojów i ewolucją relacji mikroorganizm-żywiciel. Niektórzy badacze zastanawiają się, czy koncepcja holobiontów jest potrzebna i czy oddaje ona zawiłości symbiozy. W 2016 roku zakwestionowano koncepcję holobiontu twierdząc m.in., że nie jest pomocna w badaniu interakcji żywiciela z mikroorganizmami, wykluczając inne rodzaje interakcji, w tym antagonizmy między mikroorganizmami i konflikty między żywicielem a drobnoustrojami[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lynn Margulis, René Fester: Symbiosis as a source of evolutionary innovation: Speciation and morphogenesis. Cambridge: MIT Press, 1991. ISBN 978-0-262-51990-8.
  2. Peter Kramer, Paola Bressan. Humans as Superorganisms: How Microbes, Viruses, Imprinted Genes, and Other Selfish Entities Shape Our Behavior. „Perspectives on Psychological Science”. 10(4), s. 464-481, 2015. DOI: 10.1177/1745691615583131. (ang.). 
  3. Angela E. Douglas, John H. Werren. Holes in the hologenome: why host-microbe symbioses are not holobionts. „MBio”. 7(2), 31 marca 2016. American Society for Microbiology. DOI: 10.1128/mBio.02099-15. (ang.). 

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]