Instygator miejski
Instygator miejski – instytucja oskarżyciela miejskiego, która powstała pod koniec XVI wieku wyodrębniając się z funkcjonującego wcześniej urzędu wikariatu karnego[1].
Instygator miejski mianowany był przy sądach miejskich na mocy uchwał rad miejskich. Instygatorzy wykonywali funkcję policji sądowej[2]. Ponadto instygator przeprowadzał wstępne śledztwo i doprowadzał do urzędu miejskiego ustalonych sprawców przestępstw. Informował magistrat o niepokojach i zakłóceniach porządku publicznego w mieście. W sprawach kryminalnych przed sądem popierał skargę oskarżyciela prywatnego (delatora). W sprawie o zabójstwo mógł uczestniczyć w obdukcji zwłok. W czynności tej mógł zastąpić go woźny lub subdelegat sądu.
W XVIII wieku instygator miał obowiązek zatrzymania wraz z hutmanem i pachołkami ludzi symulujących kalectwo i starość[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W. Zarzycki, Geneza urzędu instygatora miejskiego w Polsce, Biuletyn Prokuratury Generalnej, 1968, nr 5, s. 40 i nast.
- ↑ B. Groicki, Porządek sądów i spraw miejskich prawa magdeburskiego w Koronie Polskiej, Warszawa 1953, s. 67.
- ↑ A. Abramski, J. Konieczny, Organizacja bezpieczeństwa w miastach polskich do roku 1795, [w:] Problemy Kryminalistyki, nr 161, Warszawa 1983, s. 510–511.