Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego
 Siedziba Izby Przemysłowo-Handlowej Województwa Kujawsko-Pomorskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1875 |
| Rodzaj stowarzyszenia |
izba gospodarcza |
| Status |
związek pracodawców |
| Zasięg | |
| Prezes |
Piotr Terlecki |
| Członkowie |
86 firm |
| Nr KRS | |
| Data rejestracji |
14 lutego 2001 |
| Strona internetowa | |
Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego – izba gospodarcza powstała na bazie Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy (1875-1933, 1947-1950, od 1988), służąca obronie interesów, rozwoju i poprawie warunków prowadzenia działalności przez podmioty gospodarcze z województwa kujawsko-pomorskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1849 roku powstała w Bydgoszczy Rada Przemysłowa, która w 1855 r. zorganizowała „Wystawę Bydgoską” ukazującą po raz pierwszy dorobek przedsiębiorców kujawsko-pomorskich[1]. Rada w 1860 r. przekształciła się w Towarzystwo Kupców[1], które powołało m.in. sąd rozjemczy, rozpatrujący sprawy sporne pomiędzy przedsiębiorcami[2]. 13 maja 1875 r. Towarzystwo zorganizowało w mieście Izbę Handlowo Przemysłową, która reprezentowała interesy uczestników rozwijającego się przemysłu i handlu w Bydgoszczy[2]. Początkowo na 24 członków Izby zasiadał w niej tylko jeden Polak.
Po przejściu Bydgoszczy do odrodzonej II Rzeczypospolitej komisarzem Izby z ramienia rządu polskiego został w 1920 r. mec. Melchior Wierzbicki. Izba była terytorialną organizacją samorządu gospodarczego. W jej skład wchodzili radcowie wybierani przez przedsiębiorstwa i ich zrzeszenia gospodarcze oraz osoby mianowane przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu. Izba czuwała nad interesami przemysłu i handlu w okręgu bydgoskim, współpracowała z władzami lokalnymi, pomagała w organizacji szkolnictwa zawodowego. W 1923 r. IPH w Bydgoszczy utworzyła Liceum Handlowe. Siedziba IPH mieściła się w kamienicy przy Nowym Rynku[2].
30 września 1933 roku na mocy decyzji Rady Ministrów bydgoską Izbę Przemysłowo-Handlową zlikwidowano, a teren jej podporządkowany podzielono pomiędzy Izby: gdyńską i poznańską. Na miejscu powołano ekspozyturę Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni. Taki stan rzeczy utrzymał się do września 1939 r.[1]
Po II wojnie światowej rozpoczęto odbudowę samorządu gospodarczego na terenie całego kraju w nowej rzeczywistości gospodarczej i społecznej. Początkowo utrzymano układ przedwojenny, czyli: siedziba Izby w Gdyni, a ekspozytura w Bydgoszczy[1]. Pierwsze zebranie plenarne gdyńskiej Izby Przemysłowo-Handlowej miało miejsce 31 maja 1946 r. w sali Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego. 21 maja 1947 r. podjęto uchwałę o utworzeniu samodzielnej Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy[1]. Pierwsze plenarne zebranie Izby działającej jako instytucja samodzielna odbyło się 30 grudnia 1948 r. Pierwszym prezesem został Stanisław Cylkowski. Wyodrębniono 9 komisji oraz 3 sekcje: Przemysłową, Handlową i Żeglugi Śródlądowej, a od 1949 r. także Biuro Reklamacji Kolejowych i Porad Taryfowych. Terytorialny zasięg działania Izby obejmował ówczesne województwo pomorskie z delegaturami w Grudziądzu, Toruniu i Włocławku[1]. W 1945 r. Izba założyła w Chełmnie Gimnazjum i Liceum Handlowe oraz wspierała Liceum Drogistowskie w Bydgoszczy oraz Gimnazjum i Liceum Handlowe dla Dorosłych w Grudziądzu[1].
Po wyborach parlamentarnych z 1947 r. wprowadzono doktrynalny socjalizm, oparty na radzieckich wzorcach, spychając izby gospodarcze na margines życia gospodarczego. Zgodnie ze strukturą zarządzania gospodarką, przemysł prywatny podlegał IPH[2]. W praktyce rolę instytucji nadrzędnej w stosunku do sektora prywatnego IPH dzieliła z Dyrekcją Przemysłu Miejscowego. W latach 1945-1950 w Bydgoszczy obecnych było szereg zrzeszeń gospodarczych, m.in. Zrzeszenie Kupców Samodzielnych (1309 członków), Zrzeszenie Kupców Zbożowych (54), Zrzeszenie Prywatnego Przemysłu Drzewnego, Zrzeszenie Prywatnego Przemysłu Farmaceutycznego (350 przedsiębiorstw z całego Pomorza), Zrzeszenie Właścicieli Barek Holowników[2]. Wskutek ustawy o nacjonalizacji przemysłu, jako potencjalni członkowie Izby odpadli przedsiębiorcy, którzy byli właścicielami dużych i średnich zakładów, zatrudniających powyżej 50 pracowników. Izba opierała się zatem prawie wyłącznie na drobnych przedsiębiorcach i kupcach, których liczba z każdym rokiem zmniejszała się wskutek „bitwy o handel”, odcięcia przedsiębiorców od dostaw przemysłu państwowego i innych utrudnień władz. W 1949 roku w województwie pomorskim zlikwidowano 30% stanu przedsiębiorstw handlowych i usługowych[1]. Mniejsze zakłady włączono do rzemiosła lub spółdzielni, a większe wchłonęły przedsiębiorstwa państwowego przemysłu terenowego[2]. Działacze Izby do końca walczyli o zachowanie sektora prywatnego przed zagładą oraz bronili kupców przed represjami[1].
Likwidacja Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy, podobnie jak izb w całym kraju nastąpiła 28 czerwca 1950 r. W ówczesnych warunkach politycznych była ona niewygodnym symbolem epoki kapitalistycznej, który musiał ulec likwidacji wobec wprowadzania w Polsce wzorowanego na sowieckim systemu gospodarczego[1].
Samorząd gospodarczy w postaci Izb Przemysłowo-Handlowych, mógł odrodzić się dopiero z chwilą upadku PRL i systemu socjalistycznego. W rezultacie przemian polityczno-gospodarczych w 1988 roku utworzono ponownie Izbę Przemysłowo-Handlową w Bydgoszczy, która w 2001 r. stała się Izbą Przemysłowo-Handlową Województwa Kujawsko-Pomorskiego[2].
Zadania[edytuj | edytuj kod]
Głównym zadaniem Izby Przemysłowo Handlowej jest obrona interesów podmiotów gospodarczych regionu (w szczególności swoich członków) w wielu dziedzinach, np. interpretacji prawa o zamówieniach publicznych, ułatwień dla rozwoju i finansowania lokalnej przedsiębiorczości, pomocy w zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Izba udziela bezpłatnych porad prawnych w zakresie prawa gospodarczego, pomaga znajdować partnerów handlowych, a za pomocą wywiadowni gospodarczej może sprawdzić ich kondycję finansową. Poprzez udział w misjach gospodarczych możliwe jest poszerzenie rynków zbytu za granicą. Izba zapewnia również reklamę, wydając katalogi prezentujące wyroby i usługi swoich członków, które trafiają do środowisk biznesowych na całym świecie[3].
Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego posiada partnerów na wszystkich kontynentach, dzięki czemu otrzymuje bieżące informacje gospodarcze i oferty handlowe, które mogą być wykorzystywane przez przedsiębiorstwa regionu[3].
Poza działalnością gospodarczą Izba Przemysłowo-Handlowa Województwa Kujawsko-Pomorskiego prowadzi kompleksowe szkolenia pracowników firm członkowskich, zwłaszcza z dziedziny zarządzania, prawa, finansów i technik handlu krajowego i zagranicznego[2].
Każdy członek Izby niezależnie od posiadanego potencjału ekonomicznego ma równe prawa i taki sam wpływ na politykę Izby[2].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Biuro Handlu Zagranicznego – zajmuje się poszukiwaniem partnerów gospodarczych w kraju i za granicą, promocją towarów na obcych rynkach, oceną kondycji potencjalnych kontrahentów, załatwianiem dokumentów i formalności w handlu zagranicznym oraz pomocą w trakcie spotkań z partnerami zagranicznymi;
- Wydział Informacji i Szkoleń – zajmuje się prowadzeniem szkoleń oraz oferuje raporty handlowe o wybranej firmie, co pozwala zredukować ryzyko kontraktowe;
- Wydział Promocji i Reklamy – organizuje misje gospodarcze za granicą na wszystkich kontynentach oraz opracowuje katalogi gospodarcze.
Członkowie[edytuj | edytuj kod]
W 2014 r. do Izby Przemysłowo-Handlowej Województwa Kujawsko-Pomorskiego należało 86 członków, w tym firmy produkcyjne, usługowe, banki, agencje finansowe i reklamowe, podmioty samorządowe itd. Większość podmiotów pochodziła z Bydgoszczy i zachodniej części regionu kujawsko-pomorskiego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Komosiński Sławomir: Izba Przemysłowo-Handlowa w Bydgoszczy w latach 1945-1950 [w:] Kronika Bydgoska XXIII
- ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Bydgoszczy, t. 1. praca zbiorowa pod red. Włodzimierza Jastrzębskiego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2011. ISBN 978-83-926423-3-6, s. 58-59
- ↑ a b strona IPH