Jacek Zieliński (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Zieliński
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1934
Gniezno

Prezydent Głogowa
Okres

od grudnia 1988
do 1998

Poprzednik

Maciej Tomczak (p.o.)

Następca

Zbigniew Rybka

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Pro Patria” Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego Odznaka „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”

Jacek Zieliński (ur. 18 czerwca 1934 w Gnieźnie[1]) – polski samorządowiec, inżynier mechanik i menedżer, w latach 1988–1998 prezydent Głogowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie. W 1958 ukończył studia z inżynierii mechanicznej na Politechnice Wrocławskiej, zdobył także stopień oficera rezerwy. Pracował na stanowiskach kierowniczych, kierował fabrykami z branży przemysłu ciężkiego w województwie zielonogórskim (m.in. w Sulechowie, Kargowej i Małomicach)[1]. W latach 1973–1982 i 1986–1988 zatrudniony w Fabryce Maszyn Budowlanych „Famaba” w Głogowie, gdzie kierował działem eksportu, a następnie był dyrektorem naczelnym[2][3]. W międzyczasie od 1982 do 1986 pozostawał kierownikiem Centralnej Stacji Serwisowej przy Delegaturze Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego „Bumar” w Bukareszcie[4].

W grudniu 1988 wybrany prezydentem Głogowa po rezygnacji poprzednika (jako bezpartyjny), od 1990 jego zastępcy byli związani z NSZZ „Solidarność” (do którego on nie należał). W 1990 wybrano go do rady miejskiej z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”[5], w 1990 i 1994 uzyskiwał reelekcję na stanowisko włodarza. Był zwolennikiem przyłączenia Głogowa do województwa lubuskiego[6].

W latach 2001–2003 pozostawał prezesem Towarzystwa Ziemi Głogowskiej. W 2007 przeszedł na emeryturę. W 2011 został prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum i Historii Miasta Głogowa[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie, w tym 1995)[7], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2004)[8], Złotym Medalem „Za zasługi dla Obronności Kraju” (1995), Odznakę Honorową Złotą „Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego” (2014), Medalem „Pro Patria”, a także tytułem „Zasłużony dla Miasta Głogowa”. Działał w organizacjach kombatanckich, wyróżniono go odznaką „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Wehikuł czasu. glogow.pl, czerwiec 2014. [dostęp 2020-11-09].
  2. Grażyna Szyszka: Jacek Zieliński – droga do prezydentury. Kulisy zmiany władzy w Głogowie (część 1). naszemiasto.pl, 16 maja 2020. [dostęp 2020-11-09].
  3. a b c Jacek Zieliński. glogow.pl, 24 lutego 2016. [dostęp 2020-11-09].
  4. Grażyna Szyszka: Droga do prezydentury – Jacek Zieliński. Kulisy zmiany władzy w Głogowie opisuje były prezydent miasta (część 2). naszemiasto.pl, 22 maja 2020. [dostęp 2020-11-09].
  5. Grażyna Szyszka: Jacek Zieliński – Kulisy zmiany władzy w Głogowie i początki Samorządu Terytorialnego. naszemiasto.pl, 27 maja 2020. [dostęp 2020-11-09].
  6. I tak niektóre miasta wylądowały na peryferiach. gazetalubuska.pl, 16 lutego 2008. [dostęp 2020-11-09].
  7. M.P. z 1995 r. nr 44, poz. 507
  8. M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 177