Jan Dańkowski

Jan Aleksander Dańkowski

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	25 października 1895 Kraków
Data i miejsce śmierci	1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1914-1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 Dywizja Strzelców Polskich 30 pułk piechoty 43 pułk piechoty 12 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty kwatermistrz pułku dowódca batalionu piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Jan Aleksander Dańkowski (ur. 25 października 1895 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Jan Dańkowski urodził się w rodzinie Aleksandra i Pauliny z Wajów.

Od 1914 roku walczył w Legionach Polskich. Służył początkowo w I, a później w II Brygadzie Legionów Polskich. W składzie 3 pułku piechoty i 2 pułku piechoty brał udział we wszystkich walkach w Karpatach i na Bukowinie. 13 maja 1915 roku pod Czerniowcami dostał się do niewoli rosyjskiej, gdzie przebywał do czasu rozpadu armii rosyjskiej w 1917 roku. W 1918 roku wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich dowodzonej przez Lucjana Żeligowskiego w Kubaniu. W końcu 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i jako dowódca kompanii służył w 30 pułku piechoty Strzelców Kaniowskich.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 430. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 30 pułk Strzelców Kaniowskich. W 1923 roku był przydzielony do 43 pułku piechoty, najpierw jako p.o. dowódcy baonu sztabowego, a następnie jako dowódca II baonu. W jednostce awansował do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. W 1928 pełnił służbę w 43 pp w Dubnie na stanowisku dowódcy II batalionu detaszowanego w Brodach.

26 marca 1931 został przeniesiony do 12 pułk piechoty w Wadowicach na stanowisko kwatermistrza pułku. 28 czerwca 1933 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu. 30 marca 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 700
• Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.