Jaworzynka (Beskid Sądecki)
![Ziemia](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Geographylogo.svg/20px-Geographylogo.svg.png)
![]() Widok z Błyszcza na Jaworzynkę i Koziarza | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Wysokość |
936 m n.p.m. |
Położenie na mapie Beskidu Sądeckiego ![]() | |
Położenie na mapie Karpat ![]() | |
![]() |
Jaworzynka (także Jaworzyna. 936 m) – niewybitny szczyt górski w Beskidzie Sądeckim znajdujący się w grzbiecie głównym Pasma Radziejowej, pomiędzy szczytami Koziarza (943 m) oraz Błyszcza (945 m)[1]. Z wierzchołka odchodzi na zachód krótki grzbiet opadający ku dolinie Dunajca z rozległą Polaną Kolebisko. Wschodnie stoki Jaworzynki opadają do doliny dopływu Obidzkiego Potoku. Znajdują się na nich pojedyncze zabudowania należących do Obidzy osiedli Wyrostki i Wielga. Sam wierzchołek Jaworzynki jest zalesiony, ale stoki są zalesione tylko częściowo, dzięki czemu są one dobrym punktem widokowym[2]. Przez Jaworzynkę przebiegają dwa szlaki turystyczne, nie prowadzą one jednak przez jej szczyt, lecz jej stokami nieco poniżej szczytu[1]. Krzyżują się na Przełęczy pod Koziarzem[3].
Przez szczyt przebiega granica Popradzkiego Parku Krajobrazowego, należą do niego zachodnie stoki Jaworzynki[1]. Z rzadkich w Polsce roślin na stokach Jaworzynki znaleziono stanowisko ostrożnia dwubarwnego[4].
Piesze szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
– zielony szlak: Tylmanowa – Przełęcz pod Koziarzem. Czas przejścia 1:30 h, ↓ 1:15 h[1]
żółty: Łącko – przeprawa promowa – Cebulówka – Okrąglica Północna – Koziarz – Przełęcz pod Koziarzem – Błyszcz – przełęcz Złotne – Dzwonkówka. Czas przejścia 4:45 h, ↓ 3:45 h[1]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/de/B%C5%82yszcz_prze%C5%82%C4%99cz_Z%C5%82otne_BS7.jpg/250px-B%C5%82yszcz_prze%C5%82%C4%99cz_Z%C5%82otne_BS7.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Beskid Sądecki. Mapa 1:50 000, Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit”, ISBN 83-915737-3-7
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2021-02-03] .
- ↑ Turystyczne tablice informacyjne
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa. Czerwona księga Karpat Polskich, Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6