Kabikiejmy Dolne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kabikiejmy Dolne
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

olsztyński

Gmina

Dobre Miasto

Liczba ludności (2011)

157

Strefa numeracyjna

89

Kod pocztowy

11-040[2]

Tablice rejestracyjne

NOL

SIMC

0472710

Położenie na mapie gminy Dobre Miasto
Mapa konturowa gminy Dobre Miasto, na dole znajduje się punkt z opisem „Kabikiejmy Dolne”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kabikiejmy Dolne”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kabikiejmy Dolne”
Położenie na mapie powiatu olsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu olsztyńskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kabikiejmy Dolne”
Ziemia53°55′00″N 20°25′47″E/53,916667 20,429722[1]

Kabikiejmy Dolne (dawniej niem. Unter Kapkeim) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Dobre Miasto. Miejscowość leży w pobliżu drogi krajowej nr 51. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Wieś znajduje się w historycznym regionie Warmia.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wieś pruska, lokowana w 1280 r., kiedy to biskup warmiński Henryk Fleming zapisał kilku Prusom (Gaudino, jego bracia: Poburz, Cantune, Cawald i Argaldinus oraz ich stryj Scanthito) część staropruskiego pola osadniczego o nazwie Cabicaym, z obowiązkiem jednej, konnej służby zbrojnej oraz przekazania od każdego pługa miary pszenicy i żyta, a od każdej włoki – miary pszenicy. Ponadto zobowiązani byli dostarczyć raz w roku funt wosku o ciężarze 2 grzywien. Otrzymali ono ziemię nazywaną Spal, którą posiadał już wcześniej ojciec Gaudina i jego bracia. W roku 1621 biskup warmiński Szymon Rudnicki zamienił z prawa pruskiego na prawo magdeburskie. W 1656 roku wieś miała 40 włók, zamieszkana była przez 10 wolnych i 10 służących. W 1688 było 9 wolnych, czterech dniówkarzy i jedna samotna kobieta. W 1817 roku we wsi było 21 domów oraz 114 mieszkańców. W 1946 r. we wsi było 26 domów z 173 mieszkańcami (w tym 172 katolików i 1 ewangelik). W 1858 roku w spisie odnotowano 25 domów i 195 mieszkańców (wszyscy katolicy). W 1871 r. w Kabikiejmach Dolnych było 28 domów, zamieszkanych przez 236 osób (13 ewangelików i 223 katolików).

W 1925 r. we wsi były 34 domy i 260 mieszkańców (wszyscy katolicy). W roku 1939 Kabikiejmy Dolne były zamieszkane przez 237 osób. Po zakończeniu II wojny światowej wieś zasiedlili autochtoni i przybysze z Wileńszczyzny. Po 1945 roku uruchomiono czteroklasową szkołę – po jej likwidacji dzieci zaczęły uczęszczać do placówki w Barcikowie. W 1968 roku miejscowość zelektryfikowano. W 1978 r. funkcjonowało 25 gospodarstw rolnych i mieszkało 195 osób. W 1984 r. w Kabikiejmach Dolnych były 23 gospodarstwa i 158 mieszkańców. W tym czasie w szkole uczyły się dzieci w klasach I-IV. W 2010 r. w miejscowości było 158 osób, w tym 84 kobiety i 74 mężczyzn.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Dwie przydrożne kapliczki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 47833
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 417 [zarchiwizowane 2022-10-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]