Kamienica Oleśnickich w Sandomierzu
|
Ten artykuł od 2023-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
nr rej. A.761 z 28.08.1947, z 20.01.1966 i z 30.03.1977[1] | |
Kamienica w 2012 | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres |
Rynek 10 |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny |
renesans |
Rozpoczęcie budowy |
XVI/XVII |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie Polski | |
50°40′47,100″N 21°44′55,799″E/50,679750 21,748833 |
Kamienica Oleśnickich – dawna kamienica mieszczańska w Sandomierzu (Rynek 10), pochodząca z przełomu XVI i XVII w. Pierwotnie stanowiła własność Jerzego Kojszora, z pochodzenia Greka[2]. Murowana, dwupiętrowa, w stylu renesansowym. Front czteroosiowy, na parterze głębokie podcienia o dwóch łukach. Szczyt zwieńczony skróconą attyką. Remontowana w latach 1955–1958.
Obecnie w kamienicy mieści się siedziba Urzędu Pocztowego Poczty Polskiej. W niej również wejście do rozległych piwnic i podziemnych korytarzy, służących dawniej jako magazyny kupieckie, udostępnionych obecnie do zwiedzania jako Podziemna Trasa Turystyczna „Lochy Sandomierskie. Piwnice te powstały w okresie od XIII do XVI wieku przez wydrążenie w lessowych pokładach komór i korytarzy pod budynkami i placem Starego Rynku. Głębokość lochów dochodziła nawet do 15 m. Kopane były bez żadnych zabezpieczeń ścian i stropów. W XX wieku, przez przenikanie wody do pokładów lessu, stały się zagrożeniem dla sandomierskiej starówki. (Less w kontakcie z wodą traci wytrzymałość, powodując obsuwanie się ścian lochów i zapadanie stropów). W latach 1964–1977 zostały przeprowadzone prace zabezpieczające, a trasę udostępniono do zwiedzania. Z lochami związana jest legenda o Halinie Krępiance, która przechytrzyła Tatarów w czasie najazdu w XIII wieku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 60 [dostęp 2023-05-08] .
- ↑ Józef Pietraszewski, Stanisław Walczyna: Sandomierz i okolice, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1959, s. 16.