Kamienica przy ul. Łaciarskiej 30-31 we Wrocławiu
 nr rej. A/3102/78 z 30.12.1970[1]
| |
 Kamienice przy ul. Łaciarskiej (od prawej) nr 30, 31, 32 i 33 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Łaciarska 30-31 |
| Kondygnacje |
trzy |
| Rozpoczęcie budowy |
XVI w. |
| Ważniejsze przebudowy |
pocz. XVIII, 1882, 1913, 1968-1970 |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 51,112147°N 17,037023°E/51,112147 17,037023 | |
Kamienica przy ul. Łaciarskiej 30/31 – zabytkowa kamienica przy ulicy Łaciarskiej 30-31 we Wrocławiu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kamienica nr 30, o średniowiecznym rodowodzie, w obecnym kształcie została wzniesiona w XV wieku[2]. Jest to trzykondygnacyjny budynek, o dwuosiowej fasadzie, z dwukondygnacyjnym szczytem z kocim gzymsem. W XVI wieku, podczas przebudowy, okna na drugiej i trzeciej kondygnacji otrzymały fasciowe obramienia. W XVIII wieku kamienica zyskała trzeci trakt[2], ale zachowała renesansowy wygląd[3].
Kamienica nr 31 została wzniesiona w XVI wieku. Na początku XVIII wieku kamienica została przebudowana[3], jednakże jej renesansowe detale i portal przetrwał do XIX wieku, do 1882 roku, kiedy to kamienica przeszła gruntowną przebudowę. Fasada otrzymała neorenesansowy styl, a jej fasadę zakończono dwukondygnacyjną ścianą attykową zasłaniającą dach. W 1913 roku z kamienicy usunięto portal i połączono z sąsiednią kamienicą nr 30[2]. Kolejna przebudowa miała miejsce w latach 30. XX wieku. Detal fasady został wówczas uproszczony, a ścianie szczytowej nadano barokowy charakter[2].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
Podczas odbudowy kamienic według projektu Jerzego Romualda Dąbrowskiego w latach 1968–1970[4] zachowano jedynie elewacje i część szczytów oraz odsłonięto fragment renesansowego[2] portalu przy kamienicy nr 31, ukazującego, według Harasimowicza, manierystyczny[3][2] fryz z motywem ornamentu okuciowego[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2018-05-21].
- ↑ a b c d e f g Eysymontt 2011 ↓, s. 238.
- ↑ a b c Harasimowicz 1997 ↓, s. 59.
- ↑ Małachowicz 1985 ↓, s. 223.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t.II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997.
- Edmund Małachowicz.): Stare Miasto we Wrocławiu. Wrocław: PWN, 1985.
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.