Kazimierz Żuromski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Żuromski
Ilustracja
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1895
Biłka, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1908–1931, 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

19 Pułk Ułanów
26 Pułk Ułanów
2 Pułk Strzelców Konnych
20 Pułk Ułanów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Tablica upamiętniająca rotmistrza Kazimierza Żuromskiego na ścianie zewnętrznej kościoła św. Karola Boromeusza na warszawskich Powązkach będąca częścią Sanktuarium „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”

Kazimierz Żuromski[1] (ur. 29 maja?/10 czerwca 1895 w Biłce, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Biłce pod Żytomierzem, jako syn Juliana i Katarzyny ze Szpilewskich[2].

Od 1908 roku służył w armii rosyjskiej. Był w Korpusie Kadetów w Kijowie. Po zdaniu matury ukończył kurs w Szkole Wojskowej Kawalerii w Jelizawetgradzie. Jako chorąży skierowany na front. Awansował do stopnia podporucznika w 1915, do stopnia porucznika w 1916[3]. Od grudnia 1917 służył w I Korpusie. Dowodził szwadronem 3 pułku ułanów, walczył z oddziałami bolszewickimi. Od 17 maja 1919 w dywizjonie jazdy kresowej mjr. Jaworskiego. W 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 19 pułku ułanów wołyńskich.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i został zweryfikowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Ukończył kurs w CSKaw w Grudziądzu (1924). W 1921 roku został przydzielony do 20 pułku ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego. W sierpniu 1924 roku został przeniesiony do 26 pułku ułanów wielkopolskich[4]. Następnie służył w 19 pułku ułanów i 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie[5]. We wrześniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II, a z dniem 28 lutego 1931 roku przeniesiony w stan spoczynku[6][7].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[8].

W kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej, osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 1127.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1671, w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Kazimierz II Żuromski, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko.
  2. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 645.
  3. ↑ a b Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 340.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 11 sierpnia 1924 roku, s. 441.
  5. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 42, 78.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 289.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 125.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 337, 992.
  9. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3102 z 30 czerwca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1179)
  11. ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-06-25].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 639, 681;
  • Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 581, 604;
  • Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 308, 346;
  • Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Żuromski&oldid=68906998”