Kultura gorodcowska
Kultura gorodcowska – nazwa tej kultury pochodzi od nazwiska rosyjskiego archeologa W.A. Gorodcowa, który badał stanowisko Kostionki, gdzie poświadczona jest obecność przewodnich elementów kulturowych utożsamianych z kulturą gorodcowską. Geneza tej kultury związana jest z lokalnym podłożem środkowo paleolitycznym a mianowicie z kulturą mikocką. Kultura gorodcowska rozwijała się w okresie między 32-26 tys. lat temu. Zespół zjawisk kulturowych utożsamianych z kulturą gorodcowską obejmował obszary środkowego Donu - stanowisko Kostenki XIV. Za przewodnie formy należy przyjąć bifacjalne asymetryczne noże-zgrzebła znane już w środkowym paleolicie. Natomiast z wolumetrycznych rdzeni kamiennych pozyskiwano odłupki, z których zaś wytwarzano zgrzebła, na stanowiskach tej kultury poświadczona jest także obecność krótkich drapaczy wykonywanych na wiórach. Inwentarz kościany reprezentowany jest głównie przez narzędzia łopatkowate oraz zawieszki z zębów pieśca, a także przekłuwacze.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz K. Kozłowski, Wielka Historia Świata, t. I Świat przed „rewolucją” neolityczną, Fogra, Kraków 2004.
- Janusz K. Kozłowski, Archeologia Prahistoryczna, t. I Starsza Epoka Kamienia, Nakładem Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1972.
- Piotr Kaczanowski, Janusz K. Kozłowski, Wielka Historia Polski, t.1 Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.), Fogra, Kraków 1998.
- Janusz K. Kozłowski (opracowanie naukowe), Encyklopedia historyczna świata, t. I Prehistoria, Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, Kraków 1999.
- Bolesław Ginter, Janusz K. Kozłowski, Technika obróbki i typologia wyrobów kamiennych paleolitu, mezolitu i neolitu (wyd. III), PWN, Warszawa 1990.
- J.Desmond Clark, Prahistoria Afryki, PWN, Warszawa 1978.