Marian Golczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Golczyk
Data urodzenia

1921

Data śmierci

2009

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Zawód, zajęcie

wykładowca akademicki

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor inżynier

Uczelnia

Wyższa Szkoła Inżynierska / Politechnika Opolska

Wydział

Budownictwa

Małżeństwo

Ewa

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Marian Golczyk (ur. 1921, zm. 2009) – doktor inżynier, wykładowca akademicki, żołnierz Armii Krajowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej.

Był inżynierem. Uzyskał tytuły naukowe doktora i profesora. Był wieloletnim wykładowcą Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Opolu, a od 1996 Politechniki Opolskiej. Pracował na tamtejszym Wydziale Budownictwa. W 1995 był promotorem magisterskiej pracy inżynieryjnej Wiesława Barana. W 1996 brał udział w sympozjum w Kaiserslautern[1]. Zasiadał w Śląskiej Komisji Nauki Gliwickiego Oddziału Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa[2].

Został członkiem komisji rewizyjnej założonego w 1990 Klubu Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich w Sanoku[3].

Żoną Mariana Golczyka była Ewa z domu Makarewicz (zm. 2013). Prochy obojga spoczęły w kolumbarium na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Miejsce pochówku Mariana Golczyka

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Budowa powłokowej cylindrycznej chłodni żelbetowej w Hucie im. B. Bieruta w Częstochowie. Monografia (1959)[4]
  • Chłodnie kominowe i wentylatorowe (1967, współautor: Józef Ledwoń)
  • Zagadnienia konstrukcyjne budowli wieżowych (1980)[5][6]

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • Srebrny Krzyż Zasługi (1955, za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego)[7]
  • Nagroda państwowa II stopnia[8]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]