Masyw Stożka
Stożek Wielki | |
Megaregion | |
---|---|
Prowincja | |
Podprowincja | |
Makroregion | |
Mezoregion | |
Mikroregion(y) |
Masyw Stożka |
Zajmowane jednostki administracyjne |
Masyw Stożka – mały masyw górski w Sudetach Środkowych w środkowej części Gór Kamiennych i północno-zachodniej części Gór Suchych.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Masyw Stożka położony jest w całości na terenie Parku Krajobrazowy Sudetów Wałbrzyskich, około 0,6 km na północny zachód od centrum miejscowości Sokołowsko. Stanowi północno-zachodnie zakończenie Gór Suchych. Od zachodniej strony głęboką doliną przełomu Ścinawki oddzielony jest od Masywu Dzikowca i Lesistej Wielkiej, od południa głęboką doliną rzeki Sokołowiec i od wschodu Kotliną Sokołowską od pozostałej części Gór Suchych, od północy Wyżyna Unisławska oddziela masyw od Gór Wałbrzyskich.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
W kierunku wschodnim od głęboko wciętej doliny Ścinawki zaczyna się zwarte pasmo Masywu Stożka, które opada stromymi zboczami we wszystkich kierunkach. Jest to masyw z czterema wzniesieniami o wysokościach od 700 do 850 m n.p.m., średnio urzeźbiony, o ciekawej strukturze geologicznej. Masyw stanowi północno-zachodni człon Gór Suchych. Charakteryzują go stożkowe wzniesienia o stromych zboczach.
Krajobraz[edytuj | edytuj kod]
Krajobraz górski o prostej rzeźbie terenu. Najwyższe wzniesienia nie przekraczają 850 m n.p.m. Szczyty stożkowe z wyraźnym podkreśleniem stromych zboczy. Ze szczytów roztaczają się panoramy na okoliczne miejscowości i oddalone pasma górskie. Krajobraz jest częściowo przeobrażony, pierwotny charakter krajobrazu częściowo został zachowany. Rzeźbę masywu kształtują wypiętrzone stożkowe szczyty. Masyw mimo niewielkich wysokości posiada strome zbocza i nierówną, poszarpaną linię grzbietową. Najwyższymi szczytami są Stożek Wielki (841 m n.p.m.) i Stożek Mały (750 m n.p.m.). Masyw od zachodniej strony nacięty jest wąską suchą doliną.
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Masyw Stożka zbudowany jest z permskich skał wylewnych, melafirów i porfirów oraz tufów i tufitów. Występują tu fragmenty kopuł i kominów wulkanicznych, pozostałości pokryw lawowych i tufowych oraz różne efekty procesów denudacji: skałki stokowe, gołoborze, głęboka sucha dolina oraz osuwisko skalne.
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienia porośnięte są aż po szczyty. Całość obszaru zajmują lasy mieszane regla dolnego oraz lasy świerkowe.
Klimat[edytuj | edytuj kod]
Położenie fizycznogeograficzne masywu oraz pobliskie pasma gór otaczających sprawiają, że nad masywem przechodzą różnorodne masy powietrzne, wpływające na kształtowanie się typów pogody i zjawisk atmosferycznych tego mikroregionu. Obszar masywu odznacza się surowym klimatem (mrozowiska). Pory roku są łatwo rozpoznawalne i wyznaczane przez przebieg temperatury: ciepła i wilgotna wiosna, ciepłe i często suche lato, chłodna i wilgotna jesień oraz mroźna zima ze znacznymi opadami śniegu. Zachmurzenie średnie występuje w okresie jesienno-zimowym, najmniejsze w lecie. Opadom często towarzyszą gwałtowne burze z wyładowaniami atmosferycznymi.
Wody[edytuj | edytuj kod]
Masyw Stożka należy do dorzecza Odry. Największą rzeką odwadniającą masyw jest Ścinawka oraz jej dopływowe potoki górskie wypływające z masywu.
Miejscowości[edytuj | edytuj kod]
W pobliżu masywu położone są miejscowości: Sokołowsko, Unisław Śląski, Kowalowa.
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
U podnóża masywu przechodzą szlaki komunikacyjne:
- po zachodniej stronie szlak kolejowy: Wałbrzych – Mieroszów – przejście graniczne z Czechami.
- po zachodniej stronie droga krajowa nr 35 do przejścia granicznego Golińsk.
- po południowej stronie droga lokalna Kowalowa-Sokołowsko.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez masyw przechodzą szlaki turystyczne:
- – żółty, prowadzący z Mieroszowa do Sokołowska,
- – zielony z Boguszowa-Gorców do Sokołowska, prowadzi wschodnim podnóżem masywu.
- – czerwony fragment Głównego Szlaku Sudeckiego z Krzeszowa do Sokołowska, prowadzi południowym podnóżem masywu wzdłuż drogi lokalnej.
Masyw stanowi punkt widokowy, ze wzniesienia rozciągają się widoki na Śnieżkę, Masyw Dzikowca i Lesistej Wielkiej, Góry Kamienne, Góry Wałbrzyskie i Stołowe oraz Kotlinę Sokołowską i Wyżynę Unisławską.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 9, Góry Kamienne, red. Marek Staffa, Wydawnictwo I-BiS, Wrocław 1996, ISBN 83-85773-20-7.
- Sudety Środkowe. Skala 1:40 000. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2005. ISBN 83-60044-44-9.