Mikołaj Błociszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Błociszewski
Herb
Herb Ostoja
rycerz, kasztelan santocki, sędzia poznański
Data śmierci

1419

Ojciec

Świętomir Błociszewski

Matka

Agnieszka

Żona

Dorota Jeżewska, Katarzyna

Dzieci

Maciej, Jan, Andrzej, Mikołaj, Jadwiga

Mikołaj Błociszewski, Mikołaj z Błociszewa herbu Ostoja (zm. 1419) – nadworny rycerz i poseł Władysława Jagiełły do rokowań z Krzyżakami, kasztelan santocki[1] (14011415), sędzia ziemski poznański (1415–1419).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w jednej z rodowych osad, do których zaliczały się m.in. Brodnica, Błociszewo i Rąbiń w powiecie śremskim. Był synem Świętomira Błociszewskiego z Błociszewa i Agnieszki (?). Poślubił Dorotę Jeżewską, córkę Dominika Jeżewskiego. Według prof. W. Dworzaczka w źródłach z 1404 roku pojawia się Katarzyna żona Mikołaja[2]. Miał kilkoro dzieci: Macieja, Jana, Andrzeja, Mikołaja i Jadwigę.

Wspólnie z bratem Janem Błociszewskim był początkowo właścicielem Błociszewa, Brodnicy i Grabianowa, następnie za zezwoleniem Wojciecha Jastrzębca, biskupa poznańskiego wzniósł kościół parafialny w Błociszewie w 1408 r. Mikołaj choć używał nazwiska Błociszewski, nie dostał w podziale majątkowym Błociszewa, gdzie osiadł jego starszy brat Jan. Ich siostrą prawdopodobnie była Formosa z Rąbina, która na przełomie XIV i XV w. prowadziła z Mikołajem proces o wypłatę wiana. Proces ten nie był jedynym w życiu Mikołaja mającego tytuły: kasztelana santockiego (lub sanockiego, jak określa Kacper Niesiecki), sędziego poznańskiego i wielmożego wielkopolskiego.

Podpisał pokój toruński 1411 roku[3].

Przed sądem kościańskim występował w sprawie o podpalenie, wniesionej przez Jana i Pakosza Zolińskich, a także o wieś Roszkowo z braćmi Piotrem i Jakubem z Górki.

Mikołaj Błociszewski zmarł w 1419 roku.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Urzędnicy wielkopolscy XII-XV wieku. Spisy”. Oprac. Maria Bielińska, Antoni Gąsiorowski, Jerzy Łojko. 1985, s. 179.
  2. Teki Dworzaczka - Monografie [online], tekidworzaczka.bk.pan.pl [dostęp 2020-06-21].
  3. Codex epistolaris saeculi decimi quinti. T. 2, 1382-1445, Kraków 1891, s. 42.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]