Mysia Góra
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
612[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°28′35,77″N 16°43′49,22″E/50,476603 16,730339
| |
Mysia Góra (niem. Müsen Berg, Mause Berg, 612 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Bardzkich.
Góra w przeszłości nosiła nazwę: Müsen Berg, Mause Berg, później Łysa Góra, Myszak i w końcu Mysia Góra[1].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie położone jest w południowo-środkowej części Grzbietu Wschodniego Gór Bardzkich, na północ od Przełęczy Łaszczowa[1], około 3,4 km na południowy wschód od Barda.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Góra z niewyraźnie zaznaczonym wierzchołkiem o kopulastym kształcie i średnio stromymi zboczami, które podkreślają wzniesienie w terenie[1]. Od południowego zachodu wydzielona Przełęczą Łaszczowa, do której, nieznacznie górując, opada krótkim łagodnym zboczem. Góra stanowi bliźniaczą kulminację Łaszczowej położonej po wschodniej stronie i oddzielonej płytkim siodłem. Góra jest zwornikiem, od którego wychodzą długie boczne ramiona Grzbietu Wschodniego. W kierunku północno-zachodnim odchodzi ramię, które kończy się na terenie Barda ciągnie się ono przez wzniesienia Dębowinę i Kozi Grzbiet, aż po Tunelową Górę i zakole Nysy Kłodzkiej w Przełomie Bardzkim[1]. Drugie ramię, odchodzące na północny zachód, jest nieco krótsze i schodzi poprzez wzniesienia Mała Niwa, Wielka Niwa, Strażnik i Iglicę również do Przełomu Bardzkiego. Kolejne, północno-zachodnie ramię, sięga po meander Przełomu Bardzkiego, na którym rozłożyły się zabudowania Morzyszowa. Na południowy zachód odchodzi główne najdłuższe ramię z Kłapaczem w bocznym odgałęzieniu sięgające, aż po Owczą Górę w Kłodzku[1].
Z zachodniego zbocza Mysiej Góry wypływa potok Dębinka, wpadający do Nysy Kłodzkiej[2].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów, zlepieńców i łupków ilastych struktury bardzkiej[1]. Utwory te przebite są na południowym i zachodnim zboczu apofizami górnokarbońskich granitoidów intruzji kłodzko-złotostockiej, wokół których wytworzyły się strefy metamorfizmu kontaktowego[1].
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Zbocza i szczyt porasta w całości las świerkowo-bukowy regla dolnego przerzedzony zrębami, jedynie szczyt zajmuje niewielka leśna polana, a u północno-zachodniego podnóża rozciągają się łąki należące do wsi Dębowina[1].
Zagospodarowanie[edytuj | edytuj kod]
Południowe zbocze trawersuje leśna „Graniczna Droga”, która wcześniej łączy się z polną drogą o nazwie z „Wysoka Droga”. Połączone drogi prowadzą na Przełęcz Łaszczowa, do największego skrzyżowania szlaków pieszych i rowerowych w tym rejonie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 160. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1994, s. 94. ISBN 83-85773-06-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Góry Bardzkie, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo „Plan”, Wrocław 2008, ISBN 978-83-61092-37-7.