Neuroedukacja
Neuroedukacja (lub neurodydaktyka) – gałąź pedagogiki[1] i dydaktyki[2], zainicjowana przez Richarda Bandlera i Johna Grindera (Stany Zjednoczone), w latach 70. Ukazuje potrzebę stymulacji neuronów podczas procesu przyswajania wiedzy oraz metody, które w całości wykorzystują potencjał mózgu, wzmacniają i zwiększają jego sprawności, w ten sposób uczenie staje się ciekawsze i bardziej angażujące neuron. Sposoby trwalszego zapamiętywania nowych informacji, ich powiązanie je z życiowymi doświadczeniami.
Cel[edytuj | edytuj kod]
Neuropedagodzy i neurodydaktycy, badający tę dziedzinę, dążą do wykorzystania zdobytej wiedzy o pracy mózgu do zmiany metodyka nauczania, tj. zwiększenia skuteczności kształcenia i uczenia się. Badania podjęte w tym celu, np. monitorowanie pracy mózgu podczas procesu przyswajania wiedzy, przyczyniły się do wyznaczenia zalet i wad istniejących już metod nauczania. Monitorowanie to możliwe jest dzięki pojawieniu się nowych technologii i sposobów neuroobrazowania, jak na przykład funkcjonalny rezonans magnetyczny i tomografia komputerowa, które pozwalają, według badaczy, na precyzyjne planowanie, selekcjonowanie i tworzenie skuteczniejszych metod i oddziaływań pedagogicznych.Twierdzą oni, że metody tradycyjne, w dzisiejszym skomputeryzowanym świecie, nie sprawdzają się, męczą mózg i nie dają satysfakcji ze zdobywania nowej wiedzy. Kluczowym jest również przekonanie, że elastyczność mózgu i możliwość uczenia się tworzą całość i są wzajemnie powiązane. Każdy człowiek jest indywidualistą i w trakcie procesu przyswajania wiedzy potrzebuje różnych bodźców związanych z jego własnym doświadczeniem. Fundamentalnym jest eksplikacja zasad i strategii, które wpływają na wybór przez nauczyciela określonej metody dydaktycznej, tj. spojrzenie na ucznia w sposób indywidualny i wzięcie pod uwagę jego predyspozycji.
Na terenie Polski odbywają się szkolenia dla osób pogłębiających techniki neuroedukacji, np. Tadeusz Mikołaj Rak wraz z Wandą Świtałą-Rak prowadzą od ponad 10 lat wspóny ośrodek HOMOSUM w Rybniku. W niektórych szkołach w Polsce, np. w Lublinie i w Bytomiu (zajęcia prowadzone przez pana Tadeusza Mikołaja Raka), wprowadzono w system tę dziedzinę. W rezultacie przedstawiono zalety tego procesu, takie jak opisywanie uczenia się jednostki z perspektywy procesów neuronowych w mózgu, konstruowanie metod nauczania opartych na aktualnych badaniach mózgu, szerszy pogląd na proces uczenia się, zapamiętywania, znaczenia emocji i motywacja do nauki. Neuropedagogiką zajmuje się także prof. Władyslaw Błasiak z SWPW[3].
Zalecenia praktyczne[edytuj | edytuj kod]
- uczenie powiązane z życiem, co można osiągnąć dając uczniowi możliwość sprawdzenia swojej wiedzy wprowadzając go w różne sytuacje dnia codziennego;
- nauka dzieci wszechstronnie wspierana w odpowiednim czasie, którym są najmłodsze lata; nauczanie języka obcego wprowadzone od 1-2 roku życia
- zajęcia nieformalne, przyjemne i połączone z zabawą zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Śliwerski Bogusław, Pedagogika ogólna, podstawowe prawidłowości, Patronat KNP PAN, Wydanie drugie, poprawione, Kraków 2012,ISBN 978-83-7587-908-7.
- ↑ Neuroedukacja, Jak wykorzystać potencjał mózgu w procesie uczenia się, Praca zbiorowa pod redakcją Wiesława Sikorskiego, Słupsk 2015, ISBN 978-83-65223-26-5.
- ↑ Mózg: blaski i cienie neuropedagogiki – wykład otwarty [online], www.mwse.edu.pl [dostęp 2020-04-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dryden G. Vos J., Rewolucja w uczeniu, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań, 2003
- Mietzel G., Wprowadzenie do psychologii, GWP, Gdańsk, 2003
- Praca zbiorowa pod redakcją Wiesława Sikorskiego, Neuroedukacja, Jak wykorzystać potencjał mózgu w procesie uczenia się, Grupa Wydawnicza Literatura Inspiruje Sp. z o. o, 2015