Otto Ulitz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 września 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 października 1972 |
| Poseł I kadencji Sejmu Śląskiego (II RP) | |
| Okres |
od 1922 |
| Przynależność polityczna | |
| Poseł III kadencji Sejmu Śląskiego (II RP) | |
| Okres |
od 1930 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Otto Ulitz (ur. 27 września 1885 w Kempten (Allgäu) w Bawarii, zm. 22 października 1972 w Borgholzhausen w RFN) − niemiecki działacz mniejszości narodowej w II Rzeczypospolitej, poseł na Sejm Śląski I i III kadencji w II RP. Po wojnie aktywista ziomkostw niemieckich w Niemczech.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Dolnoślązaka (Wrocławianina) i Bawarki.
W latach 1902–1920 pracował w pruskiej policji, a w latach 1918−1920 był członkiem Komitetu Plebiscytowego na Górnym Śląsku.
Sprawował mandat posła na Sejm Śląski I i III kadencji (1922−1929 i 1930-1935) z ramienia Deutsche Partei. W okresie międzywojennym (1922–1939) był prezesem Volksbundu na Górnym Śląsku.
Od 1921 organizator, do 1936 sekretarz generalny, a następnie prezes Niemieckiego Związku Ludowego. Prowadził aktywną działalność antypolską (dwukrotnie oskarżony, procesy 1929, 1930) oraz szpiegowską (przekazywał informacje za pomocą placówek konsulatu niemieckiego w Katowicach). W 1932 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego za „umacnianie niemczyzny na Górnym Śląsku”.
Po 1933 związany z nazizmem. Po zajęciu ziem polskich przez III Rzeszę, od 1 listopada 1939 szef wydziału spraw szkolnych i wyznaniowych w rejencji katowickiej, przeprowadził germanizację szkolnictwa.
Współpracował z gestapo w Katowicach, m.in. opracował listę 4,5 tys. polskich działaczy niepodległościowych na Górnym Śląsku przeznaczonych do aresztowań oraz wykaz polskich duchownych i nauczycieli. Od lutego 1941 radca ministerialny w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych III Rzeszy. (zob. też. Sonderfahndungsbuch Polen)
Po wojnie[edytuj | edytuj kod]
W 1946 aresztowany przez władze radzieckie i skazany na 10 lat więzienia. Zwolniony w 1952, wyjechał do Niemiec. 1959-1961 przewodniczący Komisji Ogólnoniemieckiej Związku Wypędzonych. Odznaczony Żelaznym Krzyżem I i II klasy oraz Złotą Odznaką NSDAP. W latach 1960-1964 prezes Ziomkostwa Górnoślązaków w RFN.
Bratem Ottona był Arnold Ulitz, pisarz i poeta niemiecki.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 117. ISBN 83-60353-11-5.
- Henryk Rechowicz, Sejm Śląski, Katowice 1971
- (red. Jacek Majchrowski), Kto był kim w II Rzeczypospolitej, Warszawa 1994