PIK-15 Hinu
_Cropped.jpg)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor |
Polyteknikkojen Ilmailukerho (PIK) |
| Typ | |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
29 sierpnia 1964 |
| Liczba egz. |
15 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Lyncoming 0320-A2B |
| Moc |
160 KM (110 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,0 m |
| Wydłużenie |
7,15 |
| Długość |
6,6 m |
| Wysokość |
1,7 m |
| Powierzchnia nośna |
14,0 m² |
| Profil skrzydła |
NACA 2415 -> NACA 4409R |
| Masa | |
| Własna |
502 kg |
| Startowa |
764 kg |
| Zapas paliwa |
100 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
240 km/h |
| Prędkość przelotowa |
215 km/h |
| Prędkość minimalna |
95 km/h |
| Prędkość dopuszczalna |
300 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
5,5 m/s |
| Pułap |
7600 m |
| Zasięg |
750 km |
| Długotrwałość lotu |
3,5 h |
| Rozbieg |
80-90 m |
| Dobieg |
100 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Finlandia | |
PIK-15 Hinu – fiński lekki samolot turystyczny przeznaczony do holowania szybowców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Maszyna powstała w lotniczym klubie studentów Politechniki w Helsinkach noszącym nazwę fiń. Polyteknikkojen Ilmailukerho (PIK). Prace projektowe rozpoczęto w 1960 r., prototyp oblatano 29 sierpnia 1964 r. Samolot wykazał się dobrymi właściwościami lotnymi, z szybowcem jednoosobowym ma wznoszenie rzędu 3,5-4,4 m/s a z dwuosobowym 2,5-3,5 m/s. Pozwala to na wykonanie ok. 15 lotów w ciągu godziny z holem na wysokości 500 m. W założeniach miał być to prosty samolot możliwy do zbudowania samodzielnie w aeroklubach. Jego kokonstrukcję oparto o łatwo dostępne drewno sosnowe i sklejkę brzozową[1]. Plany maszyny zostały upublicznione i jej budowę rozpoczęto w fińskich aeroklubach[2]. Do 1970 r. uruchomiono budowę ok. 15 egzemplarzy tej maszyny. W 2008 r. w Finlandii latało siedem samolotów tego typu[3].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Lekki dwumiejscowy samolot turystyczny w układzie dolnopłatu. Kadłub o konstrukcji półskorupowej, kabina pilotów z miejscami obok siebie, osłonięta osłoną kabiny z pleksi. Usterzenie wolnonośne, krzyżowe. Skrzydło niedzielone o prostokątnym obrysie, jednodźwigarowe. Kryte sklejką. Wyposażone w lotki kryte płótnem i metalowe klapy dające się zastosować jako hamulce aerodynamiczne. Podwozie stałe, trójpunktowe, ze sterowanym kółkiem ogonowym. Silnik płaski, czterocylindrowy Lyncoming 0320-A2B napędzający dwułopatowe śmigło o stałym skoku. Zbiornik paliwa umiejscowiony za silnikiem a przed kabiną pilotów[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ PIK-15 HINU "2000+" 0H - YHG. Porin Ilmailukerho ry. [dostęp 2024-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-01)]. (fiń.).
- ↑ 1965-1969: radioita ja muovirakenteita – nykyaika tekee tuloaan. Polyteknikkojen Ilmailukerho. [dostęp 2024-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-05-02)]. (fiń.).
- ↑ SUOMESSA REKISTERÖIDYT ILMA-ALUKSET. Ilmailuhallinto. [dostęp 2024-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (fiń.).
- ↑ Skrzydlata Polska 1970 ↓, s. 14.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- PIK-15 "HINU". „Skrzydlata Polska”. 8/1970, 22 lutego 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.