Parkur
Parkur – ogrodzony plac na świeżym powietrzu lub w hali, na którym ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń i jeździec muszą pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Rozróżnia się parkur ćwiczebny i konkursowy.
Parkur ćwiczebny[edytuj | edytuj kod]
Parkur ćwiczebny może być ustawiony na zwyczajnym placu ujeżdżalni, a dostosowuje się go do potrzeb szkolonych jeźdźców czy koni[1].
Parkur konkursowy[edytuj | edytuj kod]
Parkur konkursowy powinien odpowiadać przepisom związków jeździeckich (w Polsce jest to Polski Związek Jeździecki). Ustawia się go na placu obramowanym szrankami lub w dużej hali; w bliskim sąsiedztwie powinna znajdować się rozprężalnia – plac do rozprężenia koni (czyli rozgrzewki). Na parkurze konkursowym jeździec i koń oddają od 8 do 13 skoków na przeszkodach pojedynczych i wieloczłonowych. Na parkurze może pojawić się również rów z wodą. Ilość, wysokość, szerokość oraz rozmieszczenie przeszkód, wpływające na poziom trudności parkuru, zależą od klasy konkursu. Długość trasy przebiegu liczy się od wskaźnika startu do wskaźnika końcowego (celownika)[1][2].
Przed rozpoczęciem konkursu skoków, jeźdźcy wchodzą na parkur i oglądają go „z ziemi”, aby zapoznać się z przebiegiem trasy oraz ewentualnymi trudnościami[2].
Rodzaje przeszkód na parkurze[edytuj | edytuj kod]
Na parkurze pojawiają się różne przeszkody o wielu budowach oraz kolorach, najczęściej spotykamy: koperta (często nazywana krzyżakiem) doublebarre, mur, okser, piramida, rów z wodą, stacjonata i triplebarre.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Suchorski: Jeździectwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1979. ISBN 83-09-00177-0.
- ↑ a b Leslie Bayley, John Bowen: Ilustrowany przewodnik jeździecki. Skoki. Warszawa: Muza, 2007. ISBN 978-83-7495-077-0.