Piotr Dejnichowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Dejnichowski
Пётр Ипполитович Дейнеховский
generał major inżynier generał major inżynier
Data urodzenia

15 lutego 1907

Data śmierci

16 sierpnia 2007

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

4 Brygada Artylerii Przeciwpancernej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Piotr Ippolitowicz Dejnichowski (ros. Пётр Ипполитович Дейнеховский; ur. 2?/15 lutego 1907, zm. 16 sierpnia 2007[1]) – Ukrainiec, generał major Armii Czerwonej, generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie II wojny światowej dowodził między innymi 24 Samodzielną Brygadą Artylerii Przeciwpancernej, która w marcu 1944 brała udział w walkach o wyzwolenie Humania i otrzymała nazwę wyróżniającą „Humańska”[2].

W czerwcu 1944 jako pułkownik skierowany do służby w Armii Wojska Polskiego w ZSRR, został dowódcą 4 Brygady Artylerii Przeciwpancernej (do 8 kwietnia 1945). 1 grudnia 1944 został zastępcą dowódcy artylerii 1 Armii WP.

Następnie był dowódcą artylerii 1 Korpusu Pancernego[3]. Wyróżnił się w walkach w Brandenburgii pod koniec kwietnia 1945[potrzebny przypis].

25 maja 1945 Prezydium KRN mianowało go generałem brygady, a 11 lipca 1945 Rada Komisarzy Ludowych mianowała go generałem majorem artylerii. Był dowódcą artylerii Okręgu Wojskowego nr 2. W Wojsku Polskim służył do 26 października 1945, a potem powrócił do ZSRR.

Zamieszkał w Moskwie przy Leninskim Prospekcie[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Генералы и адмиралы -Д. [w:] Фотографии генералов и адмиралов 1941–1945 годы [on-line]. [dostęp 2015-12-26]. (ros.).
  2. Kronika wyzwolenia miast (ros.)
  3. Tankowyj front 1939-1945, (ros.)
  4. Książka telefoniczna Moskwy, dostęp 2014-10 (ros.)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 322.
  • Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795.
  • Maciej Szczurowski, Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943-1945. Słownik biograficzny, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1996, wyd. II uzupełnione, ISBN 83-87103-08-X.
  • Władysław Ways, Regularne jednostki Ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, tom 2, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967.